Of het nooit ophoudt
Of het nooit herfst wordt
Of het altijd buiten blijft…
Weer heerlijke dagen vol zon en warmte!
Wie had kunnen denken dat het op 16 oktober ruim 18′ zou zijn met een diepblauwe lucht en een schitterende zon?
Ik kon er dan ook geen weerstand aan bieden en móest op de fiets.
Best eng want het was de eerste keer en de hersenschudding is nog lang niet over.
Maar schoenen zonder hakken verminderden de kans op blijven haken aanzienlijk en het moest er toch weer van komen voor ik echt bang begon te worden en niet meer zou durven.
Gelukkig was ik vroeg en zat de grote golf mooi-weer fietsers nog aan de koffie.
Dus bodywarmer aan en fleece in de fietstas om al na vijf minuten te konstateren dat een korte broek en een sweatshirt een betere keus geweest waren…
Wat heb ik genoten!
Van de stilte
Van de intens blauwe lucht en de stralende zon
Van de wind die het hoge riet liet wuiven
Van de duizenden ganzen die opeens allemaal tegelijk op de wieken gingen
Van hun gegak en van het lawaai van hun tienduizenden suizenden vleugels
Van de koeien die nog lekker in de wei lopen
Van de gehekkelde sloten als voorbereiding op de herfstregens die toch ooit zullen komen
Van de herstkleuren die er opeens zijn
En het allermeest genoot ik van
mijn-bankje-aan-de-vaart waar ik heerlijk in de zon heb zitten lezen. Wel een uur!
Het werd steeds drukker met e-bikes, gewone bikes, wielren-bikes en wandelaars.
En iedereen genoot, was vrolijk en groette om vol blijdschap deze prachtige dag te delen.
Natuurlijk werd ik overmoedig en besloot naar de theetuin 15 km verder te fietsen. Maar wat was ik blij dat ik me bijtijds realiseerde dat ik alleen mijn pinpas bij me had en dat er bij Frieda aan de Ulesprong geen pinautomaat is!
Het blijft gedoe, dat zoeken naar balans. Zeker voor iemand die, volgens mijn moeder, al vanaf haar geboorte bezig is geweest met het verleggen van grenzen. Dus niks 15 km extra (en weer terug) maar het gewone rondje. En eenmaal thuis bleek dat meer dan genoeg.
Thuis, waar in de zon de langzaam verkleurende tuin op me wachtte.
Thuis, waar de majestueuze berkenboom die ik 35 jaar geleden als piepklein boompje plantte nu heel langzaam geel begint te worden.
Thuis, waar ik na zo’n heerlijke dag vol zon een paar blokjes op mijn kacheltje leg en me in hun warmte koester.
Thuis, waar mijn drie P’s op me (en hun brokjes) zitten te wachten.
Thuis.
Woooow, fietsen en een uur gelezen in de zon. Wat een heerlijkheid.
En dat balans zoeken is een nationale sport. Je zal er steeds beter in worden.
Denk je dat het me ooit zal gaan lukken? Nu werd ik gered door mijn gebrek aan contant geld 🙂
Tuurlijk gaat je dat lukken. En soms word je een beetje geholpen.