De vorige keer dat ik op Møn was is negen jaar geleden. Ik was er toen één dag en die dag regende het en was alles gesloten. Niet echt een goede herinnering behalve het heerlijke gebakken visje dat ik er toen at. En omdat het nu heel handig uitkwam om een tussenstop naar Zweden te hebben besloot ik het eiland nog een kans te geven.
En wat ben ik blij dat ik dat heb gedaan want want is het hier geweldig!
Zeker voor een zee-aanbidder als ik.
Want overal, echt overal is de zee.
Achter de gouden graanvelden, tussen de zo karakteristieke huizen door, onderaan de kliffen en natuurlijk vanaf de vele strandjes.
Rotsstrandjes, zandstrandjes, kiezelstrandjes – en overal klinkt het water anders.
Wat heb ik genoten en wat was het heerlijk om tijdens deze bloedhete dagen rond de zee te kunnen doorbrengen. Dat was ik oorspronkelijk niet van plan. Ik had me goed voorbereid en heel veel punten op mijn programma staan. Dingen die ik echt graag wilde zien. En daar is niets van gekomen.
Het was gewoon te warm en ik was totaal ontregeld en moe van de heenreis.
Dus zocht ik de zee en de wind op en vond de meest prachtige plekjes!
Soms hoog boven de zee met voor mij ontoegankelijke strand beneden.
Soms zo dichtbij dat het water bijna over mijn voeten liep
Soms heel ver weg zoals vanaf de Klint.
Vrijdag waaide het flink en zat ik tot zeker acht uur aan de zee zodat ik heerlijk opgefrist thuis kwam.
Zaterdag vond ik dat ik toch wel iets van het eiland moest zien en besloot ik naar de Stege te rijden. Het grootste stadje van het eiland met een schitterend oud centrum en veel winkels, galerieën en antiek.
Maar weer was het veel te warm dus ik wist niet hoe snel ik naar mijn hooggelegen plekje aan de zee moest komen! Het plekje was er nog maar het was windstil. Zelfs op de klif tien meter boven de zee! Een totaal ander aanzicht en gevoel dan de dag daarvoor.
Het bleef snikheet en onweer kon dan ook niet uitblijven. Dus toen het steeds benauwder en onheilspellender begon te worden reed ik naar huis maar er gebeurde niets.
De lucht trok weer open en er verscheen een buitengewoon indrukwekkende sterrenhemel. En omdat hier nergens verlichting is zijn de sterren overweldigend, ik heb er zeker een half uur naar liggen kijken.
Maar vanmorgen barstte het onweer dan toch los, vergezeld van een tropische stortbui die maar een kwartier duurde en alles onder water zette! De eigenaar van Tiendegaarden moest zelfs met planken een begaanbaar pad naar haar monumentale trap bij de voordeur maken.
Ik had het volle uitzicht op de bui en het was een prachtig gezicht.
De bui dreef over maar de wind niet – het bleef stormen.
Mijn plan voor vanmorgen was om naar Møn’s Klint te gaan – de beroemde krijtrotsen. De weg er heen voert door een oeroud bos waar je wel met de auto kan rijden maar waar de wegen onverhard zijn.
Voor me reed stapvoets een gigantische camper en onderweg zaten diverse campers tot hun assen in de modder vast. Daar had ik geen seconde bij stil gestaan en het leek me dan ook geen goed plan het vast ook spekgladde voetpad van de parkeerplaats naar de Klint te nemen.
We hoeven de problemen per slot ook niet op te zoeken…
Dus weer een strandje opgezocht, onderaan de Klint. Het was een smal kiezelstrand waar je de prachtigste stenen en fossielen kan vinden. Lopen over de kiezels viel niet mee dus mijn stoeltje direct om de hoek bij het toegangspaadje gezet, bijna met mijn voeten in de zee.
Het stormde en het lawaai was gigantisch! De golven braken met donderend geweld op de kiezels maar het terugstromen van het water maakte nog veel meer lawaai. Het was een hard geratel en het leek of bij iedere golf alle kiezels op een andere plek werden gesmeten.
Wat is de kracht van de zee toch imponerend. Zelfs de meeuwen waagden het niet om te vliegen en dobberden vlakbij het strand. In de verte zat een aalscholver op een rots zijn vleugels te drogen. Hij woei zo nu en dan gewoon van de rots af!
Natuurlijk kon ik het niet laten om stenen mee te nemen maar helaas ben ik de mooiste vergeten bij het opruimen. Een hele grote met een diepe kuil er in, uitgesleten door de kracht van het water.
Aan alles komt een eind dus ook aan mijn verblijf op dit prachtige eiland. Van alle dingen die ik van plan was stond er nog één op mijn lijstje: het eten van een visje in het Havencafé in Klintholm. Ik bewaarde daar hele goede herinneringen aan.
Het café was negen jaar geleden stokoud en had een zeer uitgebreid menu uitsluitend in het Deens. Toen ik eindelijk met mijn woordenboekje erbij iets had uitgezocht zei de eigenaar stralend dat alles op was. Op mijn vraag wat er dan wél mogelijk was antwoordde hij “vandaag gevangen vis” en wees naar een vissersboot die vlakbij in de haven lag. Precies wat ik wilde maar hij had me dat hele menu kunnen besparen…
Helaas was er niets meer over van het oude café. Het was nu een ongezellige ruimte met TLbuizen, formica tafels en badkamertegels op de vloer.
Er was ook geen dik Deens menu meer maar gewoon één gerecht: vers gebakken vis!
En net als negen jaar geleden kwam er een eierdoos op tafel. Toen begreep ik daar niets van maar nu wel. Boven op de eierdoos kwam een enorme koekenpan met krokant gebakken superverse vis, samen met patat en een piepklein schaaltje zure komkommer.
Niets veranderd en nog steeds even lekker!
Wat heb ik genoten van dit prachtige eiland waar je altijd en overal de zee ziet en waar zoveel strandjes zijn. Ik denk dat het een vaste tussenstop zal gaan worden en ik verheug me nu al op het voorjaar als de appelbomen en de seringen bloeien. En niet te vergeten het koolzaad!
En morgen?
Morgen stap ik weer in de auto en mag ik naar mijn eigen eiland.
Naar Tjörn in Zweden.
Thuiskomen…
Mooie foto’s van het onweer Liesbeth en natúúrlijk van het eiland. Goeie reis verder naar Zweden. En ik hoop dat je daar ook lekker gaat schilderen, je hebt talent!
Groet,
Henny Pelgrim
Dank Henny!
Voorlopig hou ik het even bij schilderen met woorden maar wie weet…
Oh Liesbeth, wat had ik graag op zo’n strandje lopen zoeken naar fossielen. Je blog brengt mooie herinneringen boven aan een vakantie met mijn (inmiddels overleden broer) en zijn gezin. Het was zijn grote hobby en heeft mij daar een beetje mee besmet.
Wat mooi om te lezen dat je zulke dierbare herinneringen hebt aan Møn. Ik kan het ook niet laten stenen mee te nemen, loop er altijd mee in mijn zakken en zowel mijn huis als mijn tuin liggen er vol mee!
Heerlijk Liesbeth om met die harde wind aan zee te zitten.
Altijd beter dan die hitte.
Groetjes, Harma
Prachtig verhaal Liesbeth, mooi al die stenen! Als je eenmaal begint zie je in elke steen een schilderijtje dat je dan mee wilt nemen. Ik heb mijn auto er ook al eens vol mee gehad.
Mooie foto’s ook en nu maar verder genieten in Zweden.