Nog nooit had ik zulke regenbuien en zoveel wind hier op Tjörn. Het leek wel herfst.
Gelukkig begon het gisteren op te klaren.
Tegen een uur of acht werd de lucht opeens helderblauw en verschenen er prachtige wolken.
Mooi om in de laagstaande zon nog even de berg achter mijn verblijf op te klimmen.
Het was ontzettend nat en er waren overal grote plassen waardoor ik niet zo heel ver durfde.
Onderweg kwam ik langs enorme stapels net gekapt hout wat heerlijk rook. Behalve aardbeien wordt hier ook aan houtbouw gedaan.
De stralend blauwe lucht hield stand en was er vanmorgen nog steeds dus eindelijk naar mijn lievelingsstrandje in Berga. Om daar te kunnen zitten moet de wind niet over de zee komen aanwaaien, dat hou je niet vol.
Nu kwam hij van schuin achter en kon ik me met behulp van de grote stenen als voetenbankje prima installeren. Op een gegeven moment kon zelfs de korte broek aan al hield ik dat maar een uurtje vol en zat ik wat later weer met twee sweaters en mijn donzen bodywarmer aan. Maar wel in de zon!
Wat heb ik genoten van de zee en de onophoudelijk aankomen rollende golven. Van de zon, van de zwaluwen boven mijn hoofd, van de stilte tussen alle geluiden door, van dat prachtige plekje. Er was niemand anders, ik was er helemaal alleen en dat was heerlijk.
Op een gegeven moment kwam er een auto aanrijden. Er stapte een vrouw uit die even naar me zwaaide en de andere kant op liep om aan het einde van de golfbreker te gaan zitten om naar de zee te kijken. Na een tijdje stond ze op, aarzelde even en kwam toen doelbewust naar me toe. Ze had een vraag: “Of ik haar kon uitleggen hoe ik dit strandje had gevonden?” En dat viel nog niet mee in het Engels…
Een jaar of wat geleden reed ik over het eiland en zag de naam ‘Kattebacken’ staan. Als kattenliefhebber denk je dan aan iets heel anders dan aan de letterlijke betekenis (kattenhelling) en het intrigeerde me waar dat weggetje heen zou gaan. Het bleek een van de schilderachtigste weggetjes van het eiland te zijn en het eindigde uiteindelijk bij Berga, het strandje waar ik inmiddels zoveel van hou. Leg dat maar eens uit!
Het werd een ontzettend leuk gesprek want ook zij was als een blok voor dit plekje gevallen. Toen ze het acht jaar geleden ontdekte besloot ze dat ze hier wilde gaan wonen. En wat is toeval? Haar zoon leerde op een Canarisch eiland een meisje kennen dat een broer had die zijn huis op Berga wilde verkopen!
We deelden ons enthousiasme voor de zee, de rotsen, de bloemen en de zon en ze zei dat ze me hier al zo vaak had zien zitten en zich altijd afvroeg hoe iemand met een Nederlandse auto dit plekje had gevonden.
Het was mooi om dit met elkaar te mogen delen, het voelde als een verbinding. En ze vroeg direct of ik morgen weer kwam om ons gesprek voort te zetten!
Wat kan ik toch genieten van dit soort ontmoetingen.
Misschien zien we elkaar nooit meer maar we deelden iets moois en dat voelt als een cadeau.
Wat een mooie ontmoeting.
Oh wat geweldig! Al mooi in balans en dan zo’n prachtontmoeting. Enjoy!
Vanmiddag hebben we onze ontmoeting voortgezet! En zo maar 1.5 uur gepraat. In het Engels, een megaprestatie voor mij maar het ging vanzelf. Noemen ze dit een ‘soulmate’? Bijzonder om te mogen ervaren!
Wat een geluk en dat op jouw strandje in jouw tweede land. Super om te lezen.