Alles weer gewoon en een lastige keus.

De tijd vliegt, ik ben al weer anderhalve week thuis. Het is heerlijk weer thuis te zijn en te voelen dat ik ondanks de hobbels die er in Zweden waren toch heel erg uitgerust ben.
Het is ook heerlijk dat ik weer zo’n mooie tuin heb en dat ik door iedere dag een uurtje in de tuin te werken alles prima op orde krijg en hou. Wat geniet ik toch van die tuin en van het daar bezig zijn!

De timmerfabriek staat nog steeds en niemand weet wanneer het geweld gaat beginnen dus ik geniet nog maar even zo lang als het kan van mijn beschutte tuin.

Waar ik ook van geniet is van het weer fietsen. Fietsen is voor mij een belangrijke manier om in beweging én in conditie te blijven. Dus weer de fiets gepakt om te constateren dat voor de zoveelste keer de rem aanliep en vastzat. Direct naar de fietsenmaker waar ik nu voor de 6e keer met dezelfde klachten kwam. Ja, het lag zeker aan de rem maar ik moest er ook rekening mee houden dat de motor in het achterwiel aan vervanging toe was. Kostenplaatje ruim 600 euri en dat was even slikken. Wat was wijsheid? Dus maar eens de showroom ingelopen om me te oriënteren op een mogelijke nieuwe fiets.

De vriendelijke jonge medewerker deed zijn best maar toen ik naar de verschillen vroeg tussen de motor in het voorwiel, achterwiel of in het midden kreeg ik als antwoord “nou, dan zit de motor in het voorwiel, of in het achterwiel of in het midden”. En dat schoot niet erg op, hij moet nog veel leren.
Dus folders mee en internet afgezocht.

Ik vond het heel moeilijk om een keus te maken en nog moeilijker om de beslissing te nemen want mijn fiets was en is heel bijzonder voor me. Het is ‘de fiets van Paula’ en daar kan ik eigenlijk geen afstand van doen. Rationeel was het wel duidelijk – steeds meer grote onkosten, de oude fiets was een van de eerste e-bikes met alle kinderziekten van dien en ik kreeg steeds meer de pest in als ik wéér een kapot onderdeel had.
Maar emotioneel was het toch ‘een dingetje’ en had ik het gevoel dat ik haar onrecht deed door deze dierbare fiets te willen inruilen.

Het denken over haar prachtige cadeau van toen hielp.  Het was niet voor niets dat ze me deze fiets gaf. Ze wist dat ik moest bewegen en daar nauwelijks toe kwam en ze hoopte me zo letterlijk en figuurlijk een duwtje in de rug te geven. En wat heeft dat gewerkt!
Ze zou dan ook vast hebben gezegd dat ik niet langer door moest tobben…

Dus terug naar de fietsenzaak waar ik de hele middag een college over e-bikes kreeg door de baas zelf, ze allemaal mocht proberen om zo uiteindelijk tot een goede keus te komen: een Gazelle Orange C8 met de motor in het midden!

Twee dagen later kon ik hem ophalen en ben ik natuurlijk direct gaan fietsen.
Wat een verschil!
De fiets is veel lichter waardoor ik makkelijker op- en afstap, hij heeft meer versnellingen, het stuur is veel kleiner en daardoor handzamer, de accu kan er uit en hoeft veel minder vaak opgeladen te worden en alles gaat vanzelf. Ik zoefde door de weilanden, tussen de koeien door, door het bloeiende gras, over hobbelige keitjes, naar mijn-bankje-aan-de-vaart waar ik weer een leuk gesprek had en weer naar huis. Moeiteloos!

Een keus die even moeilijk was maar wat ben ik blij dat ik het heb gedaan.
En het zal altijd ‘de fiets van Paula’ blijven want zonder haar cadeau zou ik nooit, maar dan ook nooit zoveel plezier hebben gekregen in het fietsen!