Eigenlijk leg ik al zolang als ik kan lezen boeken opzij.
Soms inderdaad voor het juiste moment.
Soms omdat ik het boek heel graag wil hebben, het wil kunnen zien, het wil kunnen ruiken en er doorheen wil kunnen bladeren maar nog geen tijd heb om het te lezen.
En vaak omdat ik altijd boeken op voorraad wil hebben!
Dat is mijn bezit, mijn kapitaal: een rij nieuwe, verse en nog ongelezen boeken.
Boeken die klaar staan om in de boekenkrat naar Zweden te worden gestopt.
Boeken die klaar staan om op welk moment dan ook gelezen te kunnen worden.
Er is immers niets heerlijkers dan voor die lange rij in de boekenkast te staan en dan dát boek te kunnen kiezen waar ik op dát moment behoefte aan heb.
Toen ik klein was had ik weinig eigen boeken maar de grote bibliotheek leek onuitputtelijk. Soms ging ik er iedere dag heen, om altijd boeken op voorraad te hebben. En in de schoolvakanties ruilde ik mijn gelezen boeken direct ’s ochtends vroeg als hij openging om net voor sluitingstijd weer nieuwe te halen. Je zal maar zonder zitten!Nu speelt dat niet meer zo, ik ben zelfs geen lid meer. Maar het is een van de eerste dingen die ik ga doen in mijn Nieuwe Leven, me weer inschrijven.
Boeken die staan te wachten zijn o.a. ‘De Correcties’ van Jonathan Franzen, ‘Tonio’ van Af.T.H. van der Heijden, de serie van Unni Lundell (voor in Zweden), bijna alle Wallanders (ook voor in Zweden), en tot mijn grote schande ook de boeken van Khaled Hossein en van Carlos Luis Zafon. Want het is dus ook een valkuil, dat bezit. Iedereen heeft het over een geweldig boek, ik koop het, zet het op mijn plank, hoor iedereen er over maar kom er niet aan toe en opeens is het drie jaar later. Ach, het geeft niet. Als boeken goed zijn dan blijven ze dat.
En wat een mooi vooruitzicht dat ik straks onbeperkt tijd ga krijgen om dat kapitaal te mogen aanboren! Ik kan niet wachten….
