De foto opdracht van vandaag is vaag. Lastig, ik heb liever een duidelijke opdracht. Een duidelijke opdracht waar ik mijn eigen draai aan kan geven.
Eigenlijk best gek omdat ik mezelf geen ‘volgzaam’ type vind en ik graag de dingen zelf uitzoek en op mijn manier doe. Toch heb ik liever een concrete dan een vage opdracht. Waar zou dat op duiden? Op gezagsgetrouwheid? Geen eigen initiatief? Kadaverdiscipline? Of toch weer dat gebrek aan creativiteit? In de eerste drie kwalificaties herken ik mezelf niet dus die kunnen geschrapt. Dan zal het dus de laatste wel zijn.
Dat gebrek aan creativiteit is wel een dingetje. Mijn Achilleshiel zelfs.
Al jaren zoek ik naar die vorm van creativiteit die bij mij past en ik dacht hem gevonden te hebben. Mijn creativiteit ligt in het schrijven. Mijn moeder schilderde met verf, ik probeer dat te doen met woorden. Precies dat uit te drukken wat ik voel, wat ik meemaak, wat ik zie. Soms lukt dat een beetje en soms lukt dat helemaal niet maar dat hoort nu eenmaal bij een creatief proces.
Het meedoen aan het #synchroonkijken geeft richting aan dat proces. Door de foto opdrachten ontstaat een pad dat ik in kan slaan en waarop ik onderweg van alles tegenkom. Zo’n pad heeft een concrete bestemming, de opdracht. En dat vind ik dus fijn.
Maak ik het me daar te makkelijk mee? Misschien wel. Ik zie het als een hulpmiddel om iedere dag een blog te schrijven, daarmee ervaring op te doen en een zeker ritme te creëren. Die opdrachten helpen daarbij en doordat ze door iedereen anders ingevuld en geïnterpreteerd kunnen worden blijft het toch van mezelf. Maar een vage opdracht doet juist een veel groter beroep op die invulling. Daar is creativiteit voor nodig. En dat is nu juist mijn probleem.
Gelukkig begon het vanmiddag te stortregenen. Het water kwam met bakken naar beneden en ik keek door een gordijn van regen naar de poesjes die zich met grote sprongen in veiligheid brachten op de houtvoorraad onder het afdak. Ik zag alles helder maar toch ook weer niet.
En daar diende de oplossing zich aan! Anders denken, anders kijken, het is een uitdaging die net als het schrijven de ene keer beter lukt dan de andere keer. Maar wat is het leuk om het toch steeds weer te proberen! Met of zonder eigen creativiteit….
ik zie ze niet!
Ze zitten er echt!