Een zomeravond in augustus.
Zo’n avond dat het stil is in mijn tuin.
Er is geen zuchtje wind.
De timmerfabriek is failliet en stil.
De slopers van de timmerfabriek zijn naar huis.
Er bromt een vliegtuig.
Ergens ver weg blaft een hond.
Een van de poezen springt met een klap van het dak op de houtopslag,
nummer twee van het muurtje op de tuintafel en
nummer drie ligt spinnend naast me.
Heel ver weg spelen kinderen.
Ergens knalt een kurk van een fles en tinkelen glazen.
Er zoemen bijen naast me in de roze linaria.
Vlinders vliegen onhoorbaar van bloem naar bloem.
De buitenkraan zit niet goed dicht,
ik hoor soms een druppel vallen.
Er koert een duif.
Bij de buren zoemt het zonnescherm omhoog.
Ik zie nieuwe bloemen in de blauwe regen,
de hortensia’s in al die roze-rode tinten.
De kamperfoelie en de vlinderstruik geuren zwaar.
De zon staat laag achter de bomen met een gloed
die zo bij augustus hoort.
Gouden licht dat alles in een gouden gloed zet.
Het zijn de geluiden van de stilte,
de geluiden die de stilte nog stiller maken.
Die stilte en dat gouden licht.
De zon zakt achter het muurtje,
het koelt af.
Ik fluit de poezen,
we gaan naar binnen.
