2

Weer op mijn bankje aan de vaart!

Het viel niet mee de afgelopen dagen. Moe, beetje koorts, nog moeier en vooral onrust. Onrust in mijn lijf en in mijn hoofd, van alles willen maar dat (nog?) niet kunnen, van alles willen en er niet toe komen, van alles willen en niets afmaken.
Volgens mensen die het weten kunnen niet zo gek. De operatie is pas zeven weken geleden en waarschijnlijk komt nu pas de roofbouw van de afgelopen tien jaar er uit. Want dat is het geweest realiseer ik me langzaam maar zeker. Niemands schuld overigens, het ging zoals het ging. Maar roofbouw was het wel, in vele opzichten.

Nu is er ruimte en tijd maar vind ik het nog vreselijk moeilijk daar goed mee om te gaan. Gek genoeg denk ik zelden meer aan mijn werk, daar heb ik met veel voldoening afstand van gedaan en genomen. Maar mijn hoofd zit vol met allerlei plannen en dingen die ik wil doen maar waar het nu nog niet de tijd voor is. En omdat ik zo vreselijk moe ben komen de dingen die wel kunnen er ook niet van.

Gelukkig geniet ik wel van het prachtige weer en heb ik een paar dagen heerlijk buiten gezeten. Vandaag was het minder mooi, toen ik opstond was het zwaar bewolkt en er was geen zon te zien. Maar tegen half een klaarde het op en kreeg de lucht steeds meer blauwe plekken. Dus geen smoesjes meer en voor het eerst op de fiets naar buiten – op naar mijn bankje aan de vaart!

Het was heerlijk. Ongeveer twaalf graden, stil, zon met een mooie wolkenlucht en overal vogels.
Mijn bankje stond op me te wachten maar zitten viel tegen want het begon steeds harder te waaien. Ook was ik verbaasd hoe kaal het nog was. In mijn tuin bloeit al zoveel maar die ligt heel beschut op het Zuiden terwijl de vaart midden tussen de weilanden ligt, onbeschut en op de volle wind. Dus nog geen groen, laat staan een bloemetje te zien. Maar wat een ruimte en wat een frisse lucht.

Terug naar huis met de volle wind tegen. Wat was ik weer blij met mijn geweldige fiets, de fiets van Paula. Vrijwel moeiteloos tegen de wind in precies zeven weken nadat mijn been door midden is gezaagd! Het blijft een wonder met dank aan dokter Koot.

En nu zijn de zon en de blauwe plekken verdwenen. Het waait nog steeds hard en mijn kacheltje brandt. Wat heerlijk om nu met een zeer voldaan gevoel weg te mogen zakken in mijn boek!

Delen is fijn:

2 Reacties

Geef een reactie

[postlist id="513"]