Thuis, thuis in Zweden.

Zweden, Tjörn met zijn vele strandjes.
Berga – mijn lievelingsstrandje dat altijd hetzelfde en toch iedere dag anders is.
Waar je altijd het water hoort, zachtjes kabbelend of juist hard brekend op de rotsen.
Waar de lucht diepblauw, staalgrijs, inktzwart of wit-met-zilver-en-goud is.
Waar de intense stilte versterkt wordt door het eeuwige geluid van de zee.
Waar de wind mijn gezicht streelt of langs mijn oren fluit.
Waar het wit van een zeilboot oplicht aan de horizon.
Zo mooi, zo thuis.

En opeens spatjes, grote druppels, een stortbui! De regen zwiept over de rotsen – alles nat.
Snel naar de auto, net op tijd – alles droog. Tot drie keer toe!
Het laatste buitje is een restje, de paraplu is voldoende.
En dan – zon!
     

Berga, waar het water vanmorgen bijna tot aan de rotsen stond.
Windstil, zachtjes kabbelend tot vlakbij mijn stoeltje.
Overal nog schuimresten van de buien van gisteren.
Volstrekte stilte.

Een aalscholver vliegt laag over het water en duikt om meters verder weer boven te komen.
De zwaluwen zijn vertrokken.
De lucht breekt in duizend wolkjes.
De zon spiegelt zich in het vlakke water.
Opeens zijn er golfjes maar het motorbootje is allang voorbij…

Onmerkbaar begint het water zich terug te trekken.
Eerst bijna onzichtbare kringetjes om een rotspunt.
Dan worden de kringen groter en opeens breekt de rots door het water heen.
Steeds meer stenen worden langzaam zichtbaar.
Onhoorbaar.
         
         

Berga – mijn lievelingsstrandje dat altijd hetzelfde en toch iedere dag anders is.
Berga – het allermooiste plekje van dit eiland.
Berga – zo mooi, zo thuis.