Nazomer – zon zon zon!

Het lijkt of er geen einde aan de zomer komt. Half mei trok ik mijn korte broek aan en die draag ik nog steeds. Lekker makkelijk. Het ene record na het andere wordt verbroken en dat zie ik terug in mijn tuin.

Het gras groeit en moet nog steeds iedere week gemaaid.
De rozen bloeien maar door en zitten vol bijtjes.
De tuin heeft een roze-rode waas want alle roze en rode bloemen bloeien uitbundig, de vaste fucksia (nog uit de tuin in Den Haag) is nog nooit zo groot én rood geweest.
De roze sedums zitten vol bijen en andere vliegende beestjes.
De roze stokroos is opnieuw begonnen.
De ooievaarsbekken zijn weer knalblauw.
De herfstframbozen kunnen iedere dag worden geplukt en de vijgen worden per dag groter.
En het meest verrassende – de voorjaarsprimula’s bloeien met een net gevallen kastanje ernaast.

Iedereen leeft buiten. Bij de buren wordt nog in het zwembadje gezwommen al hoor ik dat dat wel enig doorzettingsvermogen vraagt. En in de tuin hiernaast is een verhitte discussie over Donald en Hillary. Ik vang er flarden van op, de woorden verdwijnen in de aanwakkerende wind.

Wat was het fijn om op deze manier weer te aarden op mijn plekje en zo ongelooflijk te kunnen genieten van ‘mijn landgoed’. Veel is er niet meer te doen, het is echt genieten van wat de tuin mij biedt. Behalve frambozen kon ik nog meer oogsten. Het project om rozen te stekken door een klein takje in een aardappel te steken en het geheel in de aarde te zetten kreeg een verrassende wending: geen nieuw rozenstruikje maar wel verse krieltjes!

Het is fijn dat er weinig meer hoeft te gebeuren want het lijf wil nog steeds niet echt. Ik mag nu één keer per dag vijf minuten op de hometrainer… Het is meer werk om er heen te gaan dan om die vijf minuten te fietsen. Dus toch ook even een ‘echt’ fietstochtje gemaakt, naar mijn-bankje-aan-de-vaart. Het leek goed te gaan en ik werd overmoedig en maakte het rondje wat groter dan gepland.
Dat werd onmiddellijk afgestraft en dat kan dus niet maar wat heb ik genoten!

 

Ondanks dat er nu een aantal beperkingen zijn en ik het maar druk heb met oefenen, fietsen, rust nemen, de Tens (iedere avond anderhalf uur aan de stroom en het lijkt te helpen!), baantjes in het zwembad van de sauna maar niet te veel, fysiozwemmen etc. voel ik me zoveel beter dan voor mijn laatste vakantie. En daar dragen deze heerlijke nazomerdagen zeker aan bij.

 

Maar de herfst sluipt langzaam dichterbij. Nu nog op fluwelen voeten, heel voorzichtig tussen de bloemetjes door. Hij laat zo nu en dan een kastanje vallen, de beuk in de pot is al geel, de hortensia’s verdrogen, de OostIndische kers is bijna uitgebloeid en de berken verliezen gele blaadjes.
En als ik ’s ochtends de tuin in loop zitten er kletsnatte spinnenwebben in de buxusbollen.

 

Ik zit met de laptop buiten aan de tuintafel en voel dat de atmosfeer verandert.
Het wordt frisser, er komen wolken en de wind neemt toe.
De felle zon verdwijnt achter de witte nevels.

 

Zou dit dan de laatste dag zijn van die korte broek?
Moet ik nu dan eindelijk een sweater aan?
In huis was het al kil, de gaskachel brandt ’s avonds al een uurtje tot grote blijdschap van de P’s.
Aan alles komt een eind, zelfs aan de eindeloze dagen in de tuin met Pepijn die me als een schaduw volgt.

 

Gek genoeg hebben deze twee prachtige weken me geholpen om de zomer los te laten.
Om me langzaam in te stellen op de herfst.
Op een nieuw seizoen met nieuwe avonturen zoals de schilderworkshops die ik ga volgen en mijn nieuwe vrijwilligersbaantje in de Digi-café voor laaggeletterden.
Op een binnen- in plaats van een buitenleven.
Dat zal de grootste verandering én de grootste uitdaging worden.

Gelukkig wacht binnen mijn houtkacheltje.
En mijn boeken.
En natuurlijk de projecten ‘naaimachine’ en ‘schilderen’.
Laat die herfst maar komen, ik ben er klaar voor!

 

 

En morgen?
Morgen wordt het wéér een mooie dag!
Dus toch weer in de tuin…