Het is eindelijk weer gewoon.
Geen feestdagen meer, geen overvolle winkels die onafgebroken open zijn.
Geen idiote recepten met nog idiotere ingrediënten.
Geen oliebollen meer en geen verjaardagstaart.
De gewone week begon met een prachtige zondag!
De zon scheen, de lucht was blauw en de noordoostenwind was hard ijskoud.
En wat kan ik dan toch heerlijk uit de wind in de zon zitten, met een P aan mijn voeten. Petter koos zelfs voor een warm schapenwollen mandje en daar had hij helemaal gelijk in.
Met uitzicht op de dik bevroren vijver en de berk die zo mooi afstak tegen de heldere lucht.
Gewoon weer zwemmen op maandagmorgen, al was het wel heel koud om in de snijdende noordoostenwind de voorruit schoon te moeten krabben. In mijn badjas.
Gewoon weer naar Judy-met-de-naaldjes waarbij ik onderweg in mijn warme auto genoot van de zon tegen de strakblauwe lucht, van de gakkende ganzen en van de ondergelopen weilanden waarin die blauwe lucht zich vermenigvuldigde.
Gewoon weer iedere dag op de hometrainer wat steeds beter gaat en echt zijn vruchten afwerpt.
Gewoon weer op woensdag naar de fysio met aansluitend het uurtje met mijn Chinese kleuter en wat hadden we het weer leuk samen. Ze had het ‘Communicatiespel’ mee van school. We zaten allebei aan één kant van een plaat en de een moest beschrijven wat er te zien was zodat de ander er op de goede plek een dopje in kon doen. Het viel soms niet mee want wat is het woord voor ‘sirene’ of voor scooter’ maar het lukte altijd. En wat een lol als er iets fout ging!
Gewoon op donderdag naar de sauna wat al weer een tijdje geleden was want ik kon het de afgelopen weken niet opbrengen. Wat was het een cadeautje dat ondanks de voorspelde mist de zon door de wolken brak waardoor ik twee keer een uur in de buitenjacuzzi in het zonnetje zat en ’s avonds zelfs een beetje verbrand was.
En voor het eerst in maanden zwom ik weer 70 (korte) baantjes zonder last te krijgen.
Gewoon op vrijdag naar het DigiTaal Huis waar we nieuwe deelnemers uit Thailand mochten begroeten, iedereen over de vakantie vertelden en we een serieus krantenartikel over ‘wat is dementie’ lazen en uitlegden. Het was fijn om iedereen weer te zien en te spreken.
En nu is het vrijdagavond en kijk ik terug op een hele gewone week.
Een week vol gewone dingen die allemaal op hun eigen manier de week kleurden.
Niet spectaculair of avontuurlijk.
Ik weet het nu echt zeker – ik ben niet van de feesten.
Ik ben van mijn eigen gewone leven waar ik intens van geniet.
En morgen?
Morgen is het een gewone zaterdag,
heerlijk!
