Covid19 - tel je zegeningen want ze zijn er
8

Covid19 – tel je zegeningen want ze zijn er echt

Covid19 – het woord dat miljoenen mensen over de hele wereld nu al maanden bezighoudt.
Covid19 – het woord dat ook mijn leven steeds meer begint te beïnvloeden.
Want alleen is niet hetzelfde als geïsoleerd.

Ondanks het bijna onafgebroken mooie weer waardoor ik lange dagen buiten ben begint het toch wel een beetje te knellen. Die isolatie. Wat snap ik het dan ook goed dat iedereen dit weekend eruit wilde! Met als resultaat volle treinen, parken, straten en stranden. Wat zou ik doen als ik in de stad woonde?

Gisteren zijn de basisscholen weer begonnen, heerlijk voor de kinderen en de leerkrachten maar ook meer drukte, meer gereis, meer contacten. Hoe zal dat gaan? Het aantal mensen dat met corona in het ziekenhuis wordt opgenomen daalt nog iedere dag maar zal dat zo blijven?

Ik probeer er zo nuchter mogelijk onder te blijven en zelf ‘gewoon’ door te leven zoals ik dat nu al bijna twee maanden doe. Wat hielp het dat mijn jongste zusje een dag hier was! We gingen zelfs even naar de kwekerij en kochten een kruiwagen vol met de blauwe ooievaarsbekken waar ik al jaren naar zoek en die ze ook nog allemaal voor me in de tuin zette op de enige koude en natte dag eind april…

 

De tuin is echt mijn houvast nu. Ik kijk ieder bloemetje de grond uit, begroet de bronzen bladeren met bloemknop van de rodgersia die ik ieder jaar vergeet. zie de blauwe regen steeds blauwer worden, volg de witte meidoorn van de zachtgroene waas met witte knopjes tot de witte wolk die het nu is, geniet van de eerste blauwe en gekleurde iris en heb zelfs onder de parasol gezeten!

 

En nog nooit zag ik zoveel alliums! Kleine ielige die je bijna niet ziet, grote dikke op-de-voorgrond-dringende, sierlijke trommelstokjes en de bijzondere klokjes die vlak voor ze uitkomen zulke leuke kabouter puntmutsjes hebben.

 

Iedere keer opnieuw realiseer ik me wat een zegen het is om in deze tijd zo’n tuin te hebben.
Natuurlijk is het niet allemaal even eenvoudig want er moet gemaaid, gewied en gesproeid en daar moeten voorzieningen voor komen. Over dat sproeien piekerde ik al een tijdje want alles is kurkdroog en de zomer moet nog beginnen.

Gelukkig kwamen M, mijn zwager met zijn broer F, allebei op de motor om een rondje Friesland te doen gezellig op bezoek. Het onderwerp ‘electriciteit bij mijn nieuwe terrasje’ leidde tot ‘een pomp in de sloot en sproeiers in de tuin’!

En wat geweldig dat M dat wel wil komen aanleggen voor me. Familie – het is het grootste cadeau wat ik in mijn leven heb gekregen!

Toen mijn zusje kwam bracht ze tot mijn verbazing een lange metalen stang mee – het was de bevestiging voor een zwaailicht op een skelter. Ze was de schuur aan het opruimen, vond de stang en zette hem op Marktplaats. De koper bleek in Friesland te wonen dus die zou hem even bij mij langs komen halen, goed geregeld voor iedereen!

Afgelopen zondag was het zo ver. Het werd een bijzondere middag want hoe het kwam weet ik niet maar binnen een paar minuten waren we diep in gesprek. Natuurlijk over corona en zijn angst om zijn kinderen van vijf en van acht weer naar school te sturen. Over zijn werk in het leggen van funderingen voor grote gebouwen door het hele land. Van hoe het was om in de zorg te werken, over revalidatie.
Hij zag dat als een roeping terwijl ik altijd zeg dat dat niet waar is en dat je ervoor kiest omdat je het leuk vind.

Ik vroeg hoe hij in die funderingen terecht was gekomen en hij vertelde dat hij eerst beroepsmilitair was geworden. Zijn vader was altijd bij de marine geweest en hij wilde ook het leger in. Ik vroeg waarom hij daarvoor had gekozen en zijn antwoord was ‘om mensen te helpen!’
Roeping of gewoon leuk werk?

We hadden een prachtig gesprek waarin hij vertelde over zijn uitzendingen. Twee maal naar Afghanistan en een keer naar Mali. Hij was leidinggevende en sprak met veel respect en vriendschap over zijn maten. Over alles wat hij had meegemaakt – het rolde er allemaal uit.
Nazorg bleek hij nauwelijks te hebben gehad want er ging weleens iets mis bij Defensie…

Na tweeënhalf uur vertrok hij, mét zijn zwaailichtstang en bedankten we elkaar voor deze middag.
Dit soort gesprekken met mensen die je waarschijnlijk nooit meer ziet maar die zo bijzonder zijn.
Gesprekken die ik had op mijn-bankje-aan-de-vaart tijdens het fietsen.
Die ik heb op de strandjes in Zweden.

Dát zijn de dingen die ik nu het meeste mis realiseerde ik me opeens.
Die gesprekken die je niet verwacht.
Die gesprekken met mensen die een heel ander leven hebben.
Die gesprekken die je voeden, inzicht geven in anderen, in een andere wereld.

Wat geweldig dat ze er soms toch opeens zijn, zoals nu met deze T van wie ik alleen een voornaam weet maar ook een half leven.

Zoals met de schooldecaan van Middelste die hier in de tuin kwam om samen met haar (en een beetje met mij) haar vakkenpakket voor klas 3 samen te stellen. En wat ben ik trots op haar dat ze het allermoeilijkste pakket kiest en dat hij daar alle vertrouwen in heeft!

Dat soort gesprekken zijn de pareltjes die maken dat het leven mooi is.
Ondanks mijn lijf dat zo tegensputtert na mijn val van een week geleden.
Ondanks een geïsoleerd leven.
Ondanks Covid19

Tel je zegeningen, want die zijn er!
Zoals mijn Pientje, negen jaar en een beetje autistisch, die niet alleen naar de grote tuin durft. Iedere dag neem ik haar mee, snuffelt ze even rond om als een pijl uit de boog weer naar haar veilige plek bij de achterdeur te rennen.

 

Tot afgelopen week. Ze bleef op het nieuwe terrasje, neusde tot mijn verbazing met Pommel die ze normaal niet moet en liep toen opeens zeer gedecideerd met Pommel achter haar aan naar de stoel aan de andere kant van de tuin om zich daarin te nestelen en in slaap te vallen.
Het Prinsje volgde het vol ontzag en koos toen maar voor de stoel van zijn grote broer.

 

 

 

Covid19 - tel je zegeningen want ze zijn er
Tel je zegeningen, het is inmiddels een hashtag op Twitter waar ik regelmatig aan meedoe.
Want het is goed om iedere dag weer te zien dat ze er echt zijn.

Zoals de eerste voorzichtige kersen aan mijn nieuwe boom.

#teljezegeningen dus.

Delen is fijn:

8 Reacties

  1. Dit is een heerlijke blog. Kwam er bij toeval langs.
    Wordt wel nieuwschierig naar je verleden, verhalen over je werkzame leven etc…..
    Misschien een idee voor een volgende blog ?
    met een hartelijke groet
    Agaath van Dijk

    • Hej Agaath, dank voor je compliment. Ik blog al een tijdje en heb dus al veel geschreven. Ook over mijn werkzame leven en mijn verleden… Hou het voorlopig bij het heden!

  2. Haha, wat een geweldige fotorapportage van de P’s. Die moeten toch ook voelen dat het leven anders is dan voorheen.

    En je tuin is een groot paradijs, wat een rijkdom aan voornamelijk groen maar ook allerlei andere kleuren.

    Nu nog iets meer medewerking van je lijf en dan is er werkelijk niets meer om over te klagen. 🙂

Geef een reactie

[postlist id="513"]