Het was de week na het grote symposium. Een volle mailbox met heel veel enthousiaste mails van deelnemers en sprekers. Mooie complimenten voor de organisatie, zoals “wat waren jullie professioneel en wat was iedereen vriendelijk ondanks de drukte”! Echt een compliment voor mijn facilitaire collega’s want wat hebben ze hard gewerkt in de catering, de schoonmaak en in de zaal.
Verder een bureau vol met allerlei stapels die ik de afgelopen week heb weggewerkt en opgeruimd, de foto’s en de filmpjes die van de collega’s multimedia kwamen en die inmiddels op Facebook staan en de rekeningen die binnenkomen…
Het was fijn om alles te kunnen afhandelen, veel mensen te spreken en ervaringen te horen, telefoontjes te krijgen en na te praten. Merkte dat ik dat enerzijds deed met veel enthousiasme en betrokkenheid en anderzijds met een lichte weemoed. Want zo’n evenement organiseren zal ik nu echt nooit meer doen.
Het is heel wonderlijk dat te realiseren maar ook goed om dat te doen want mijn afscheid nadert met rasse schreden! Ook dat is spannend, begin me nu echt te realiseren dat het gaat gebeuren.
Ook merk ik dat ik heel erg moe ben. Vanmorgen had ik daar echt last van, waar is de energie van die prachtige zomer gebleven? Ik had er op gerekend dat ik die niet meer kwijt zou raken en toch is hij tussen mijn vingers doorgeslipt. Op zich is dat niet erg want de weken die komen zijn niet meer belastend maar het is een confrontatie met de realiteit. Met het feit dat ik niet meer kan wat ik vroeger kon en met het feit dat leven met pijn ontzettend vermoeiend is. Nu maar hopen dat daar verandering in komt met heup 2 in januari!
En nu is het weekend. Vrijdag gezellig bezoek waar ik samen met Harry iets lekkers voor had willen bakken. Kon dat helaas niet opbrengen en dat bleek achteraf maar goed ook. Want toen ik lekkere warme broodjes voor ze wilde gaan maken vloog de aardlekschakelaar er uit. Gelukkig ben ik sinds twee jaar in het bezit van een enorme meterkast met heel veel groepen. Alle grote apparaten hebben een eigen groep dus het was snel duidelijk dat de oven de boosdoener was. Piet de monteur die ik al twintig jaar ken en in wie ik een groot vertrouwen heb kwam aan het eind van de middag kijken of er nog iets aan te doen viel. Het bleek erger dan ik dacht zodat de konklusie is dat er beter een nieuw fornuis kan komen. Vrees dat ik daar niet aan ontkom en ach, Harry is vast blij met een nieuw maatje!
Weet je al wat je gaat kopen?
Heb indertijd erg lang gezocht naar het fornuis wat ik wilde hebben en ga denk ik (als dat kan) weer hetzelfde aanschaffen.
Liesbeth, je bent wel enorm druk geweest de afgelopen tijd,vind je het gek dat zulks energie kost. Nu maar weer even aan de oplader en dan komt het heus goed. En pijn is slopend, dat gaat heel ongemerkt, vooral als er verplichtingen zijn. Doorzettten, niet zeuren…dat breekt je op den duur altijd op. Ik herken dat wel.
Ach, ik vertel je waarschijnlijk niets nieuws. Succes met de nieuwe oven, hoe gaat hij/zij heten?
Dank voor je begrijpende woorden. En ja, ik weet het wel maar toch overvalt het me altijd weer!
En over een nieuwe naam ga ik nog even denken, een naam gaat per slot een leven lang mee en moet goed passen 🙂