Wonderlijke wezens

Wat was het vorige week een prachtige week.
Onafgebroken blauwe lucht en zon hier bij ons in Friesland.
Ik dronk koffie buiten, at buiten, las buiten en genoot buiten!
Genoot van de zon op mijn gezicht, de bloeiende narcisjes en zelfs al een geel speenkruidbloemetje, de gouden katjes van de hazelaar tegen de strakblauwe lucht en ik genoot vooral van Pepijn op wereldreis. Steeds een groter stukje van de tuin, steeds een nieuwe uitdaging.

Ik wist al dat het een klimkat was dus ik was voorbereid op het klimmen in de bomen. Maar dat vond hij te makkelijk, hij koos onmiddellijk voor de daken. Eerst het dak van de houtopslag, toen dat van het tuinhuis. Naar boven een fluitje van een cent maar naar beneden….

Al mijn poezen klommen de eerste keer buiten ergens in/op waar ze niet afdurfden. Ze gingen dan zielig zitten miauwen, deden voorzichtige pogingen zonder succes en zaten soms wel een uur vast. Zo niet mijn Pepijn! Met ware doodsverachting stortte hij zich naar beneden om met een klap op de tegels terecht te komen. Gelukkig komen poezen altijd op hun pootjes terecht maar die pootjes konden nog niet zoveel hebben, het bloed liep eruit! Helaas weerhielden ze hem er niet van weer het dak op te gaan en weer naar beneden te vallen. Nog meer bloed dus.
Maar het went. De pootjes zijn weer dicht en beginnen eelt langzaam eelt te krijgen.

In huis begon de vrede zich steeds meer af te tekenen.
Pientje bromde minder en sliep naast Pepijn onder de kachel, er was nauwelijks onmin meer.
En ik dacht dat als ze allemaal naar buiten konden het wel helemaal klaar zou zijn.
Nee dus, niets bleek minder waar!

Want Pientje zit buiten hoog op de muur of op het dak voortdurend naar hem te kijken. Ze laat hem geen seconde uit het oog en ze doet dit tot mijn verbazing al brommend en grommend. Geen idee waarom, er is zoveel ruimte en Pepijn zag haar aanvankelijk niet eens. Maar dat veranderde. Hij werd duidelijk uitgedaagd en wilde naar haar toe, óók op die muur! En voor ik er erg in had zaten ze achter elkaar aan. Ze stuiterden naar binnen, grommend en grauwend, alles wat zich in hun baan bevond meenemend, gerinkel en een klap en heel veel gekrijs! Ik kon ze nog net uit elkaar halen voor er echt ongelukken waren gebeurd en daarna de ravage opruimen.

We zijn nu weer terug bij af. Pientje woont weer op de balk hoog boven de kamer en Pepijn probeert zo dicht mogelijk bij haar in de buurt te komen wat weer tot veel gemopper leidt. Dus wéér onrust in huis die ook vast wel weer over zal gaan. Alle nieuwe dingen zijn spannend voor een autistisch poesje zoals Pientje. En dikke vrienden zullen ze wel nooit worden.

Gelukkig hebben we Petter die als stootblok tussen beide funktioneert en met allebei vriendjes is.
Tot hij gisteren opeens van de aardbodem verdwenen leek. Buiten was het koud en een beetje nat.
Toch vertrok hij rond twee uur om niet meer terug te komen! Aanvankelijk dacht ik er totaal niet over na maar toen het tegen zessen liep werd ik ongerust. Hij is de kat die altijd vanaf half vijf met z’n etensbakje zit te rammelen in de hoop dat het al zes uur is. Dus naar buiten, fluiten, naar binnen en wachten, weer naar buiten, weer fluiten – een en al onrust dus!
Dat ging de hele avond door, hij was en bleef gewoon echt weg.

Ik ben om één uur naar bed gegaan waar ik visioenen kreeg dat hij in het zwembad van de buren lag en er niet uit kon. Was al bijna zo ver dat ik wilde gaan kijken, geloofde niet meer dat hij terug zou komen en ik begon me grote zorgen te maken over hoe het nu verder moest. Ben uiteindelijk in slaap gevallen om met een schok wakker te worden. Direct naar beneden en daar lag hij.
Diep in slaap, gewoon in zijn mandje. Met Pientje.

Wat een opluchting!
Ik was echt zó ongerust, juist omdat het nooit gebeurt.
En nu?
Nu ligt hij al de hele dag als een blok te slapen.
Doodmoe van alle nachtelijke uitspattingen.
En ik?
Ik ga zo ook even een dutje doen…