Weer in de grote stad!

Afgelopen zaterdag ging ik naar het feest voor de verjaardag van een van mijn beste vriendinnen die ook nog vierde dat ze dertig jaar getrouwd was. Een prachtige reden om alle familie en vrienden uit te nodigen voor thee met taart gevolgd door een stadswandeling met een gids en tot slot een diner.
En dit alles vond plaats in Utrecht.

Nu ben ik geboren en getogen in Den Haag en heb bijna tien jaar in Amsterdam gewoond voor ik naar Friesland vertrok dus de stad zit mij in het bloed. Maar als je slecht loopt is een stad verschrikkelijk. Parkeren onmogelijk en onbetaalbaar, de afstanden te groot en winkels, musea en andere leuke dingen veel te vermoeiend. Het was dan ook zeker tien jaar geleden dat ik weer eens in het centrum van een grote stad was.

Wat heb ik genoten!
Van de drukte, van ál die fietsen, van de bomen die nu al met lichtjes zijn versierd, van de terrasjes, van de immens grote boekwinkel, van de gezelligheid, van al die vrolijke mensen, van de kraam waar gratis fietsen werden gerepareerd, van de leuke winkels en winkeltjes, kortom, van de Grote Stad!

En wat was het fantastisch dat ik het allemaal kon doen.
Lopend!
Lopend van het station naar de binnenstad, lopend van het ene restaurant naar het andere, lopend door het centrum en door de boekwinkel en na afloop weer lopend naar het station.
Natuurlijk, ik werd moe maar ik had geen pijn! Kan dat eigenlijk nog steeds niet geloven, het is zo’n groot verschil met mijn leven van de afgelopen tien jaar.
Wat een geschenk om dit weer te kunnen doen zonder het weken lang te moeten bezuren.

Het was ook voor het eerst sinds zeker twintig jaar dat ik weer eens met de trein ging.
Vanuit Friesland met de auto naar Maarssen, parkeren vlakbij het station en het laatste stukje met de trein.
Aan mijn voorbereiding lag het niet. Ik had een OV-kaart aangemaakt inclusief foto en geregeld dat daar automatisch geld op zou worden bijgeschreven. Volgens de brief die ik ontving kon ik al met de bus en hoefde ik voor de NS “alleen de kaart te activeren in de automaat”.

Nu is het niet voor niets dat ik al zolang niet meer met de trein ga. Er gaat altijd iets fout zoals koeien op de rails, deuren die niet meer open of juist dicht kunnen, een noodstop midden in het weiland etc. Maar als pensionada heb je alle tijd, parkeren in de binnenstad is geen optie dus het OV kreeg een nieuwe kans.

Ik stond dan ook opgewekt met mijn kaart voor de automaat om hem te activeren.
Helaas, alles werd rood. Gelukkig was ik met ervaren OV reizigers dus P nam het over en belde de helpdesk via het nummer op het bord bij de automaat. Er kwam een stem die zei dat ze even met ons mee zou kijken en toen ze dat gedaan bleek te hebben vertelde ze dat we gewoon op het perron konden inchecken.

Helaas, nee dus. Weer alles op rood.
P sprintte de hoge stationstrappen op en weer af om een eenmalig kaartje voor me te kopen en daarmee stapte ik in de trein.
Al snel verscheen een buitengewoon vriendelijke jonge conducteur aan wie ik het verhaal deed. Hij scande mijn OV kaart en sprak de onvergetelijke woorden “Ik heb in Utrecht vijf minuten tijd dus ik loop even met u mee om het voor u op te lossen”. Wat een aanbod!

En jawel, wij naar de automaten en in een mum van tijd was mijn kaart geactiveerd! Niks helpdesk dus.
Ik bedankte hem en zei dat ik hem wel kon zoenen waarop hij zei dat dat wel mocht.
En zo nam ik afscheid van deze geweldige conducteur!

De terugreis was een drama. Rennen voor de trein die er niet bleek te staan. Naar een ander perron. Rennen naar een ander deel van dat perron om te horen dat het de verkeerde trein was. Wachten op de goede die opeens van een heel ander perron bleek te vertrekken en bijna wegreed….
Nee, de hernieuwde kennismaking met de NS was absoluut geen positieve ervaring uitgezonderd natuurlijk de conducteur!

Maar wat was het een leuke dag en wat heb ik, behalve van het geweldige feest met lieve vrienden genoten van de stad met alles erop en eraan.

En wat is het dan heerlijk om de volgende dag nog steeds geen pijn te hebben en wéér te kunnen wandelen.

Wandelen in de stilte langs mijn eigen vaart.
Zonder verlichte bomen en zonder fietsenmakers.
En met stilte en ruimte.
Alles op zijn tijd…