7

Van een airco via heel veel pompoenen naar Zweden

Het was een drukke zomer maar ook een zomer waar ik ongelooflijk van heb genoten.
Ik was onafgebroken buiten, was blij met zo nu en dan een regenbuitje en ik genoot van de tuin.

Het was ook een zomer waarin ik uitgebreid kennis maakte met het gezin van P die ik kende via mijn vrijwilligersbaantje in het DigiTaal Huis. En van de Nederlandse les aan alleen een moeder waren er opeens ook drie dochters! We werkten hard, lazen Rupsje Nooitgenoeg en Jip en Janneke en probeerden met handen en voeten Nederlands te spreken.

De meisjes gaven aan dat ze graag buiten wilden spelen maar niet wisten waar. Dat was makkelijk op te lossen en ze stuurden me foto’s van een gelukkige familie in een speeltuintje.
P bleek thuis een piepklein stukje grond te hebben waar ze van alles op verbouwde. En toen ik vroeg of ze eventueel een groter stuk zou willen hebben begonnen haar ogen te stralen!

Dus gebeld met het bestuur van de Volkstuinenvereniging, uitgelegd hoe het zat, dat de Nederlandse taal nog een ongelooflijke hobbel is en dat er ook nog een aantal andere hobbeltjes zijn maar daar zat het bestuur niet mee, ze moest maar komen kijken.

En dat deden we.
Gelukkig was K, onze tolk, weer terug van vakantie want anders was het wel heel ingewikkeld geworden.

En wat werd het een succes.!
Het tuintje dat eerst werd aangeboden vond P eigenlijk te klein dus we liepen naar een groter stuk. Laat dat nu helemaal volstaan met pompoenen!
En laten Chinezen nu de hele dag pompoenen eten… Van de vruchten worden heel veel verschillende gerechten gemaakt maar ook de jonge blaadjes worden gegeten dus P viel met haar neus in de boter.

Na een uur was alles geregeld: ze zou met de dochters de pompoenen en de blaadjes gaan plukken, vervolgens werd de grond voor haar gefreesd en nog een dag later kon ze beginnen!

Ze krijgt een gereedschapsbak en ze zoeken wat gereedschap voor haar, ze krijgt plantjes om nog te kunnen poten en ze krijgt alle hulp die je maar kunt bedenken. Het was in alle opzichten een warm bad en ze krijgt nu eindelijk contact met Nederlandse mensen die haar en de kinderen met open armen ontvangen.

Voor mij maakte dat het makkelijker om even wat afstand te nemen en dat kwam goed uit want ik vertrek bijna naar Zweden.
Alleen moest er nog een airco worden aangelegd…

Mijn slaapzoldertje wordt zo nu en dan erg warm en omdat ik toch al een slechte slaper ben leek me dit een goede stap. Ik had een mobiele airco maar die heb ik maar drie keer aan durven zetten. Hij maakte zo’n oorverdovend lawaai dat de buren er niet van konden slapen en viel in de categorie ‘dure miskoop’.

De Energiewacht kwam kijken, bedacht waar de buitenunit kon staan (op het dak van de dakkapel, het enige rechte stukje dat aanwezig is), maakte een plan en een offerte en op de afgesproken dag stonden er om kwart voor acht twee monteurs voor de deur met een enorme hoeveelheid onderdelen.
Wat hebben ze het netjes gedaan, alle buizen zijn bijna onzichtbaar weggewerkt, er is ergens stroom met een aardleiding vandaan getoverd, de loodzware oude airco is meegenomen en aan het eind van de ochtend was alles gemonteerd.

Dat bleek echter nog maar de helft van het verhaal want een uur later kwamen er twee andere monteurs die de apparatuur kwamen vullen met grote zware gasflessen die allemaal naar het dak van de dakkapel moesten wat met vereende krachten lukte. Ook deze mannen waren ruim drie uur bezig!
Het was een warme dag en de temperatuur boven liep op tot 28 graden en wat was het bijzonder om te zien dat het binnen een half uur nog maar 20 graden was. Een geslaagde operatie dus!

 

 

En nu ben ik aan het pakken, is de auto naar de garage geweest, moest ik onverwacht nog met een poes naar de dierenarts, doe ik heel veel boodschappen voor de Zweedse vrienden, heb ik tussen de bedrijven door nog al mijn kamerplanten verpot en het gras gemaaid, heb ik mijn baantjes in het zwembad getrokken, staat de wasmachine te draaien en zit ik nu buiten te bloggen.

En net zoals dit voorjaar vind ik het moeilijk om weg te gaan.
De P’s blijven thuis en krijgen een geweldige verzorging, daar heb ik alle vertrouwen in.
Maar ik zal ze zo missen, mijn P’s…

 

Net als mijn tuin die nog zo mooi is, waar de hortensia’s en de rozen opnieuw beginnen te bloeien en waar ik iedere dag frambozen pluk.

 

Gelukkig houdt de kabouter de wacht als ik weg ben!

 

 

 

Delen is fijn:

7 Reacties

  1. Veel moois dat je achterlaat en waar je weet weer naar terug te kunnen keren, toch ook een heerlijk idee.
    En in het nabije vooruitzicht de reis naar je geliefde Zweden waar ook weer zoveel is waar je iedere keer weer zo lyrisch over blogt. Ik kijk er alweer naar uit wat je deze keer gaat meemaken.
    In ieder geval heel goeie reis en natuurlijk veel moois voor ondeweg.

    • Dank Niek, de reis verliep zeer voorspoedig met een prachtige zonsondergang. Ze zakte echt stukje voor stukje in de zee – ik heb genoten.

    • Nee, het is hier 15 graden en zwaar bewolkt! Maar boven de zee verschijnen kleine stukjes blauw dus het komt goed!

  2. Wat een optimistisch verhaal en met dat gevoel heerlijk naar Zweden toe!
    De P’s laat je goed verzorgd achter, dat heb je ook al goed geregeld!
    De tuin groeit ook door!

  3. De tuin groet altijd door… dat is het goede en het slechte nieuws tegelijk. Maar in deze tijd van het jaar geeft dat helemaal niets!

  4. Het wordt vast weer een geweldig genieten voor je in Zweden en ik geniet dan stiekem met je mee door je blogs. Een fijne tijd daar.

Geef een reactie

[postlist id="513"]