Het gebeurt me echt iedere keer weer hier op Tolvsbo. Ik sla een mooi weggetje in dat ik al ken, rij een stukje door omdat het steeds mooier wordt en er komt een T-splitsing waardoor ik moet kiezen voor links of rechts. En dan gaat het fout.
De mensen die mij kennen weten dat ik gespeend ben van elk gevoel voor richting en dat mijn Tomtom onmisbaar is. Natuurlijk heb ik altijd de kaart naast me maar daar staan dit soort kleine Zweedse weggetjes niet op. Ik ben door schade en schande al zo ver dat ik me niet meer laat verleiden tot het inslaan van gruswegen (grintwegen) en me beperk tot verharde weggetjes maar ook die zijn geen garantie dat ik weet waar ik ben, laat staan waar ik terecht kom. Iedere keer overkomt het me tóch weer, zit ik soms met het klamme zweet in mijn handen en ben ik vaak veel verder dan ik dacht.
En iedere keer neem ik me voor direct de Tomtom aan te zetten zodat ik in ieder geval de goede richting op rij.
Vandaag gebeurde het weer.
Ik sloeg af naar een prachtig plekje waar ik al vaak ben geweest en reed een stukje langs de mij bekende beek. Stapte uit voor wat foto’s, reed zonder na te denken verder door dan ik van plan was en was opeens op volstrekt onbekend terrein. Wel op een verharde weg maar in the middle of nowhere. En wat was het sprookjesachtig mooi! Overal geel en goud, bomen die rood beginnen te worden, knaloranje lijsterbessen en wuivend gouden gras. Na een half uur was ik het spoor volstrekt bijster maar gelukkig heb ik daar een strategie voor: konsekwent rechtdoor blijven rijden en alle zijwegen negeren.
En net als je denkt dat je nu echt alleen op de wereld bent doemt er toch weer een eenzame boerderij op of is er opeens een immens meer met een paar inmiddels verlaten zomerhuisjes. Of een huisje van de oude blauwe stenen die het bijprodukt waren van de ertsmijnen en dat nu staat te verkrotten. Je zou er iets prachtigs van kunnen maken maar het ligt zo afgelegen dat er geen beginnen aan is, om over de winter maar niet te spreken. Wat een land, zo groot, zo stil, zo indrukwekkend.
Uiteindelijk bleek mijn strategie toch weer te werken en kwam ik uit op een grotere weg. Er stond een bord met plaatsnamen en ik begreep waar ik ongeveer moest zijn. Ruim vijftig km verder dan ik steeds had gedacht dus. En omdat ik nooit dezelfde weg terug ga was het toch nog een heel eind rijden om weer thuis te komen.
Maar wat heb ik genoten en wat kom ik op deze manier toch op prachtige plekjes! 
Het enige dat soms door mijn hoofd schiet is dat er niets met de auto moet gebeuren. Of met mij tijdens het maken van een foto op dit soms moeilijk begaanbare terrein. Natuurlijk heb ik altijd mijn mobiel bij me maar ik vrees dat ik op geen enkele manier uit kan leggen waar ze me moeten zoeken…
Dus als dit mijn laatste blog blijkt te zijn weten jullie wat de reden is!
@LiesbethvBerkel Haha, wij deden precies hetzelfde!
Hahahaha, als dit je laatste blog mocht zijn dan heb je in ieder geval een prachtig plekje gevonden.
Ook al snap ik dat het ergens benauwend is niet te weten waar je bent maar aan de andere kant lijkt het me ook de ultieme vrijheid. Even nergens aan gebonden. Alleen maar zijn op die mooie plek.
dus altijd een volle tank, een noodrantsoen voor drie dagen en een dikke deken mee 😉
Pas op voor de wolven en bij Moira de beren!
Schreef ik ‘Je bent veilig aangespoeld’ Haal jij zulke toeren uit.
Ach je loopt vast niet in zeven sloten tegelijk. Hoewel…de reactie van Carel tot nadenken stemt. Wolven, beren.
Zweedse valkuil: het wordt traditie!
#blog #Zweden
http://t.co/2nf75VHLww
Je bent niet de enige :-).Wij komen ook altijd op niet te rijden plaatsen terecht. SInds we een iets nieuwere auto hebben, gaan we niet overal meer in. De uitlaat is wel eens lek geworden van de keien die er lagen.
Geweldige strategie 🙂