Pilane

Gisteren begon de dag een beetje bewolkt. Een ideale dag om eindelijk weer naar Pilane te gaan. Pilane is één van de grootste en best bewaarde grafvelden van Zweden. Er zijn zeker negentig graven van Vikingen, allemaal grote en kleinere kringen van stenen met vaak een of twee rechtop staande stenen in het midden.

De eerste keer dat ik op Tjörn kwam en het bezocht was ik ongelooflijk onder de indruk. Er was helemaal niemand behalve een kudde Gotlandschapen en de sfeer was onbeschrijvelijk. Het woord ‘sereen’ geeft het nog het beste weer. Ik heb er ademloos rondgelopen. Langs de tientallen grafheuvels, de eindeloze stapelmuurtjes van duizenden stokoude stenen, langs de velden wilde viooltjes, bloeiende wilde appel- en jeneverbesbomen en oude kromgegroeide lijsterbessen. Ik liep daar helemaal alleen in die bijna gewijde sfeer, klauterend over het ongelijke en heuvelachtige terrein en ik voelde de Vikingen om me heen.

Een paar jaar geleden organiseerde men een grote beeldenexpositie in de Pilane.
Er waren prachtige beelden bij die heel goed in dit bijzondere landschap pasten.
Grote uit graniet gehouwen sculpturen maar ook kleine beeldjes verstopt tussen de rotsen. Het was een mooie expositie waar veel mensen van genoten zodat het ieder jaar groter werd. Met steeds meer mensen. Hele bussen reden over de smalle bergweggetjes en er kwam een grote parkeerplaats.
De sfeer van ‘mijn’ Pilane was weg.
Dat in combinatie met mijn slechte lopen van de afgelopen jaren maakte dat ik er niet meer heen ging.

Nu is het september en is de expositie weer voorbij.
En ik kan weer lopen dus naar Pilane!
Weer was ik er alleen. Er waren zelfs geen schapen. Nog wel een paar beelden die ik prachtig vond en die de bijzondere sfeer zelfs versterkten.
Weer voelde ik de mystieke en serene sfeer waar ik intens van genoot.
Weer klauterde ik over de heuvels en wat een ervaring om dit weer te kunnen!

Er was één ding wat ik me steeds had afgevraagd:
hoe kwamen die Vikingen nu hier terecht? De zee was in geen velden of wegen te zien dus dat was een raadsel voor mij. Maar nu niet meer.
Eindelijk was ik in staat zo hoog te klimmen dat ik tussen de heuvels de zee zag liggen! Daar moeten ze dus vandaan zijn gekomen met hun schepen.
Wat bijzonder om dit te ontdekken en wat een geschenk om te mogen ervaren dat ik dit weer kan.

Blijft er nog één raadsel over.
Waar waren die schapen nu?
Ook dat raadsel is opgelost.
De schapen gingen naar huis.
In een grote kar naar de winterberging!