Pasen en opnieuw begonnen

Eerste Paasdag 2015 en eindelijk weer een prachtige dag. Zon, weinig wind, voorjaar.
Wat een verschil met vorig jaar, in vele opzichten.

Allereerst dat voorjaar.
Vorig jaar was het de hele maand maart al warm. Ik had net een nieuwe heup en was al weken buiten. Alles was groen en alles bloeide. De vogels hadden al eitjes gelegd en mijn oude Pier genoot op de tuintafel van de zon.

Mijn Nieuwe Leven was begonnen en omdat ik voelde dat het niet vanzelf zou gaan besloot ik te beginnen met The Artist Way van Julia Cameron en schreef ik mijn eerste MP’s. Ik heb dat zonder onderbreking tot half december gedaan en toen was het even klaar. Ik begon ze te vergeten en besloot even pauze te nemen.

Tot vandaag want opeens plopten ze vanmorgen weer op of ze nooit waren weggeweest!
Precies een jaar nadat ik ermee begon, bijzonder.
Dus TAW gepakt, hoofdstuk 1 opgeslagen, de eerste drie hoofdstukken herlezen en alsof ik nooit anders had gedaan mijn MP’s geschreven. Wel een beetje gesjoemeld want in plaats van drie pagina’s werden het er zeven. Er viel wat in te halen en wat voelde het goed!

Het tweede verschil met een jaar geleden is dat ik inmiddels weet dat mijn Nieuwe Leven met horten en stoten verloopt. Na iedere up volgt een down, zowel in mijn lijf als in mijn hoofd. Maar de dalen worden minder diep, ik begin steeds beter te begrijpen waar ze vandaan komen en veel belangrijker, hoe ik met ze om moet gaan.

Een van de dingen die ik heb geleerd is dat ik na een drukke week pas-op-de-plaats moet maken.
Geen afspraken, hoe gezellig ook.
Niets moeten, zelfs geen leuke dingen.
Dat helpt.

Vandaag was zo’n dag en wat heb ik genoten!
Van de stralende zon, het mooie heldere licht, de stilte in mijn tuin, de poesjes die zichtbaar genoten van het buiten zijn en schijngevechten deden, het schrijven van de MP’s en van het eindelijk weer kunnen genieten van een boek.
Zonder op de klok te kijken.
Zonder mezelf iets op te leggen.
Gewoon te genieten van de stilte en de zon.

Met de stilte kwam ook het verdriet om E van wie we vorig jaar op de dag voor Pasen afscheid namen. Haar totaal onverwachte overlijden vijf dagen eerder gevolgd door het indrukwekkende afscheid.
Ook nu klepperen de ooievaars weer net als toen en ik zal dat geluid nooit meer kunnen horen zonder aan dat afscheid te denken.

Eigenlijk gaat er geen dag voorbij dat ze er niet even is. Heel vaak geeft ze me net het zetje dat ik nodig heb om iets te doen of juist te laten. Met haar nuchtere humor, altijd aanwezig op het juiste moment. Wat hebben we samen veel gedeeld en meegemaakt.
Ze steunde me kritisch maar onvoorwaardelijk en als het aan haar had gelegen was ik al eerder gestopt met werken. En ze had gelijk al wilde ik daar nog niet aan.

Nu is het eerste jaar van mijn Nieuwe Leven voorbij.
En het eerste jaar zonder E.
Een jaar met pieken en dalen, oude en nieuwe vrienden.
Een jaar met het afscheid van Pier en de komst van Pepijn.
Een jaar met blijdschap en verdriet.

Vastpakken en loslaten.