Friesland was een week lang gehuld in mist en nevel. Terwijl in het midden en zuiden van Nederland de terrasjes vol zaten met mensen die zich koesterden in de najaarszon was het hier somber en vochtig. Alles in de tuin was doorweekt en ik had absoluut geen zin om naar buiten te gaan.
Eigenlijk had ik nergens zin in. Nergens moed voor.
Dat krijg je als je over je grenzen gaat, zelfs als dat allemaal leuke dingen zijn!
Veel bezoek van dierbare vrienden, vergaderingen van goede doelen, huiswerk voor die vergaderingen, meedenken met een gedreven vriendin en haar een beetje op de rails zien te houden, een schildercursus waaraan ik eindelijk durfde te beginnen, fietsen-op-de-hometrainer, zwemmen met en zonder fysiotherapeut etc. Allemaal leuk maar gewoon veel te veel in te weinig tijd willen proppen.
De genadeslag kwam toen ik na een late vergadering naar huis reed, door de Tomtom naar een opgebroken weg werd verwezen en hopeloos verdwaalde in de mist. De twaalf km werden er vijfenveertig en het kwartier werd bijna een uur. Toen ik eindelijk mijn walletje opreed was het huis ijskoud en zaten er drie verongelijkte poezen op hun eten te wachten.
En was ik te moe om naar bed te gaan.
Wat is het toch stom dat ik iedere keer weer in mijn eigen valkuil val. Dat ik niet meer aan het schrijven van mijn MP’s toekom terwijl ik dat zo nodig heb en dat ik nauwelijks in staat ben iets te lezen. Zelfs de zaterdagkranten van de vorige week lagen me nog ongelezen aan te kijken.
Kortom, de mist hing niet alleen buiten maar had zich ook een weg gebaand naar mijn hoofd.
Maar gisterochtend stond ik op met een helder hoofd én met een stralende zon – wat ziet de wereld er dan toch anders uit!
Dus op de fiets voor een rondje Kaasboerderij. Ik vind het prettig een doel te hebben en het is een rondje van ongeveer 25 km, net mooi met alle stops die zich altijd spontaan voordoen onderweg.
En wat heb ik genoten!
Van de zwermen spreeuwen in de net geoogste maisvelden.
Van de laatste bloeiende bloemen in de bijenwei die ik tussen de maisvelden ontdekte deze zomer.
Van de schitterende kleuren in het Tynster bos.
Van de geur van bladeren, gras, hooi en stront – een perfecte combinatie!
Van de overal aanwezig ganzen, gakkend in grote Ven door de lucht en grazend in de weilanden.
Ik hou zóveel van ganzen, zou dat door Nils Holgersson komen?
Onderweg kocht ik kaas bij de kaasboerderij en bijzondere bolletjes aan een kraampje langs de weg dat bij een tuin hoorde waar ik komend jaar zeker eens ga kijken. Wat is het toch leuk dat ik nog steeds nieuwe dingen ontdek zo dicht bij huis.
Ik zat op ‘mijn’ bankje in de zon en ik genoot.
Mijn hoofd raakte leeg en werd weer helder.
En eenmaal thuis bij mijn kacheltje lagen drie innig tevreden poesjes te slapen.
Geen valkuil meer te bekennen…
En morgen?
Morgen wacht de sauna!
Liesbeth, je ervaring is zo herkenbaar! Marloes van Zoelen (die jij misschien ook van facebook kent, heeft ooit iets geschreven waar ik veel aan heb:
‘Er bestaat energie van het hoofd en energie van het lichaam. De kunst voor mij is om me niet op hol te laten brengen door de energie van het hoofd (enthousiasme, verlangen iets af te maken, etc etc), maar altijd te luisteren naar mijn lichaam. Heeft dat óók energie om te doen wat mijn hoofd nu wil?’
Dit is geen letterlijke quote, maar de strekking klopt wel.
Het is iets waar ik ook elke dag weer in moet oefenen. En hoe goed ik ook mijn best doe, er zijn altijd weer momenten dat ik over de schreef ga. Ik denk dat dit een levenslange balanceeract blijft 😉
Succes!
Ja Paula, ik ken Marloes van haar bloggen en je hebt helemaal gelijk – het zal wel bij het leven horen!
Hi Liesbeth, ook Zweden hangt al enkele dagen in een dichte mist. Helaas zelfs vandaag geen zon. Ik teer even op zonnige foto’s van twee weekjes geleden. En zoals je ziet komt na regen altijd zonneschijn. Ook in het hoofdje. Verzorg je en tot hoors! Katrien
Zo herkenbaar…daarvoor volg ik nu de behandeling van Hersenz…ik wil leren mijn grenzen eerder te herkennen en ze dan ook te erkennen. En de behandeling, hoewel het echt zwaar is, gaat prima. Ik maak grote sprongen voorwaarts! Die valkuilen zullen er wel altijd blijven, maar erin vallen is een ander verhaal.
Geweldig dat het zo goed gaat – heb zoveel respect voor je! Ik denk zo langzamerhand dat dit ‘gewoon’ bij mij hoort dus ik zal ermee moeten leren dealen! Gelukkig gaat dat steeds beter.
kus