Mijn HT en ik

Sportief ben ik nooit geweest.
Al heel vroeg moest ik wandelen samen met mijn vader. Er zijn foto’s van hem en mij als driejarige op een heel groot strand waar we van Scheveningen naar Kijkduin liepen. Niet echt een afstand voor een peuter en leuk vond ik het nooit.
In de eerste klas van de middelbare school mocht ik op tennis. Al snel bleek dat ik totaal geen balgevoel had en de bal zelden raakte dus ook daar was de lol snel van af.

Wat later ging ik naar mijn eerste zeilkamp, dat was geweldig! Ik genoot van het zeilen, ging later naar een zeilschool, werd daar instructeur en kreeg een vriendje met een schip. Met vriendinnen voer ik in een klein open bootje heel Nederland – van Zeeland via de grote rivieren en over het IJsselmeer weer terug. En met andere vrienden zeilde ik naar Engeland en jaren lang door Scandinavië.
Water is mijn passie maar sportief? Dat heb ik er nooit in gezien.

Bovendien begon al dertig jaar geleden mijn rechter heup te kraken waardoor ik het wel uit mijn hoofd liet me met sport in te laten. Een legitiem excuus dus.
Fietsen was het enige dat ik deed maar dat mocht geen naam hebben en van sport was absoluut geen sprake. Kortom, ik bewoog het liefst zo weinig mogelijk!

Dat veranderde toen ik mijn electrische fiets kreeg. Van Paula, een van mijn beste vriendinnen, een week voordat ze overleed. Ik was nog steeds niet gek op fietsen maar nu moest het want ik had hem niet voor niets gekregen! Wat een cadeau en wat een inzicht.
Heel langzaam begon ik van dat bewegen te genieten.

Dat is gebleven, zodra het weer het toelaat zit ik op de fiets. Nog steeds.
En nu ik niet meer afhankelijk ben van de weekenden steeds vaker en langer.
Maar ja, die winter…

De conditie die ik met veel moeite van de zomer had opgebouwd dreigde als sneeuw voor de zon te verdwijnen en de enige optie was de HT (hometrainer) waar ik een gruwelijke hekel aan heb!
Maar het moest.
Mijn ‘oude’ fysiotherapeut K stimuleerde me, stelde alles wat beter in, gaf adviezen en ik nam me voor het drie keer in de week te fietsen. Want zwemmen deed ik ook en je moet het allemaal vooral niet willen overdrijven.

De eerste weken waren intens vervelend. Het was zwaar, het zweet bleef na afloop wel een uur van mijn hoofd druipen en ik had niet het gevoel dat het iets opschoot. Tot ik opeens merkte dat het veranderde.
Dat ik hem zelfs een puntje zwaarder kon zetten.
Dat ik het volhield consequent 21.5 km/uur te blijven fietsen.
Dat het steeds makkelijker begon te gaan.
Dat het bewegen lekker werd!

Van drie keer per week werd het vier keer, toen vijf keer en nu is het zo erg dat ik het mis als ik een dag oversla! Omdat ik me dan niet lekker voel – wie had dat ooit gedacht. Ik niet in ieder geval.
Bovendien heb ik op mijn nieuwe mobiel een appje waarmee je naast je hartslag (heel nuttig) kan meten hoeveel je beweegt. Alles wordt vastgelegd en dat is stimulerend. Het nadeel is wel dat ik, zodra ik van de HT afstap, een berichtje krijg met “ga door met bewegen want je bent er nog niet”. Gekker moet het niet worden.

Het blijft iedere dag weer een overwinning om naar het tuinhuis te lopen en op de HT te stappen.
Dat wel. En dat zal het ook altijd wel blijven want het voelt als moeten en ik wil niets meer moeten.
Maar wat is het na afloop een heerlijk gevoel!
Wat is het fijn te ervaren dat ik het kan, dat het goed is voor mijn lijf en dat mijn conditie beter wordt.
Heel stiekem ben ik zelfs een klein beetje trots.
Wandelen zal het nooit worden, vroeger niet en nu niet.
En tennissen ook niet.
Maar zonder bewegen kan ik niet meer!

En morgen?
Morgen staat mijn HT weer op me te wachten…