Ja zeggen, nee denken

Vandaag zou ik eindelijk weer eens naar de sauna gaan. Had me dat vorige week stellig voorgenomen omdat dit de enige dag was die nog vrij was.
Want ik had het druk. Druk met van alles, variërend van allerlei gezellige bezoekjes hier of daar, fondswervingsactiviteiten voor Kopgroep Alyda tot het laten maken van een echo van mijn schouder. Dat laatste was zoals ik al verwacht had, de scheur in de spier was nog precies hetzelfde. En met de boodschap dat het zeker nóg wel een half jaar kon duren vertrok ik redelijk gedesillusioneerd. Want door die schouder slaap ik slecht en doordat ik slecht slaap wordt het eerder ’te veel’. Daardoor verlies ik mijn structuur, schieten de MP’s er bij in en krijg ik weer dat gejaagde gevoel van vroeger.

Dus besloot ik naar mijn gevoel te luisteren en skipte ik de sauna want het voelde als moeten en dat kan nooit de bedoeling zijn van iets waarvan je hoopt dat het ontspant.
Ik zat lekker met een kopje koffie bij de kachel te genieten van het ochtendritueel met Pepijn die dan niet op kan houden met spinnen, kopjes geven en heel voorzichtig mijn neus te likken toen er een Whatsappje van de schilder kwam. Of het goed was dat hij begin december kwam voor het plafond in huis en de vloer in het tuinhuis. Dat was schrikken want ik moet er niet aan denken! Mijn plafond is 3.20 meter hoog en bestaat uit oude balken van een andere kleur dan de tussenstukken. Hoog en veel werk in een huis dat helemaal vol staat met boeken die daarna allemaal onder het stof zullen zitten…. Maar we hadden het afgesproken dus ik had al bijna ‘ja’ geappt toen ik de briljante ingeving kreeg om ‘overleg over de planning’ te vragen en dat was goed.

De zon begon te schijnen en ik realiseerde me dat ik al meer dan een week niet op de fiets had gezeten.
Poezen onder protest naar buiten, Pepijn naar het tuinhuis en ik op de fiets. Nog steeds alleen in mijn bodywarmer maar dat was toch te koud ondanks de zon. Wat heb ik genoten en wat heeft het weer goed gewerkt!

Onder het fietsen wordt me altijd duidelijk waar ik mee bezig ben en realiseer ik me feilloos wat ik misschien beter anders kan doen.
Want ja, de dingen beginnen weer als ‘moeten’ te voelen en nee, dat is niemands schuld. Want ik zeg weer vaak ja als ik nee voel – mijn Oude en mijn Nieuwe Leven vechten samen om voorrang!

Wat is het dan heerlijk om zomaar op de fiets te kunnen stappen als de zon schijnt.
Een fiets die weer over de weg zoeft na een periode waarin ik het gevoel had niet meer vooruit te komen en waarin ik veel meer dan anders de ondersteuning gebruikte.
Een fiets waarvan de rem totaal vast bleek te zitten waardoor ik al die tijd letterlijk met de rem erop fietste…
Een fiets waarmee het fietsen weer vanzelf gaat!
De fiets van Paula die me op heel veel manieren zoveel vrijheid geeft.

Fietsen door Friesland dat langzaam maar zeker de winterslaap inrolt.
Waar je niemand meer tegen komt op een enkele wandelaar na.
Waar de weilanden vol zijn met schapen en ganzen maar waar de meeste koeien al op stal staan.
Waar de bootjes werkeloos wiegen, de bomen steeds kaler worden en waar de sloten rimpeloos de zon door de wolken weerspiegelen.

Wat is het toch een voorrecht dit binnen handbereik te hebben op nog geen vijf minuten van mijn huis.

En ik ben er weer!
Gewoon weer iedere dag mijn MP’s schrijven.
Dagen mét afspraken afwisselen met dagen zonder en nee zeggen wanneer ik nee voel.
De schilder mag beginnen aan de vloer in het tuinhuis en pas half januari aan het plafond in huis.

Dat kan ik overzien.
En hij vast ook want plannen is niet zijn sterkste kant.
Win-win dus!