Kopgroep Alyda, WKParacycling2015
6

Het lijkt wel werken!

A fietsend kl Sinds een half jaar zit ik in het bestuur van Kopgroep Alyda.
Een groepje bevlogen mensen die Alyda Norbruis, paralympisch wielrenster, probeert te faciliteren.
Ik ken Alyda al heel lang en ik heb ontzettend veel respect voor haar. Het is een topatlete met een enorme drive en zelden tevreden waardoor ze al drie keer Wereldkampioen op verschillende afstanden was én Paralympisch zilver haalde!

Komende week is van 26-29 maart het Wereldkampioenschap Paracycling, voor het eerstwielerbaan Apeldoorn, WKParacycling2015 in Nederland.

 

Ik ga dan, ook voor het eerst van mijn leven, naar een wielerbaan en een wielerwedstrijd!

Er gaat een wereld voor me open want wat komt er veel bij kijken.
Verschillende fietsen (tijdrit, baan, weg), wielerkleding, voeding, vermogensmeters om goed te kunnen trainen en objectief te kunnen meten, trainingskampen in binnen- en buitenland, wereldbekerwedstrijden, trainingstijden, rusten, spinnen, materiaal dat wel of juist niet goedgekeurd is door de Bond – te veel om op te noemen.
Allemaal nieuw voor mij.

En alles kost geld. Heel veel geld. Alyda zit in de selectie van de Bond en heeft daardoor gelukkig een aantal faciliteiten. Maar er blijft nog heel veel over. Bovendien zijn Parasporters niet de atleten die voortdurend in de belangstelling van de media staan. En dus ook niet van sponsoren. Terwijl de prestaties in niets voor elkaar onderdoen!

Dus ben ik weer een beetje aan het werk.
Net als bij mijn oude leukste-baantje-van-de-wereld probeer ik sponsoren bereid te vinden. Gelukkig is er een bestuurslid die wél verstand heeft van fietsen en bovendien de wielerwereld heel goed kent want ik snap er nog niet veel van.
De bladen, cranks,  pionnen, carbon, zadels en stuurpennen vliegen me om de oren maar dat weet M gelukkig. Zij legt het contact en ik stel hele domme vragen om later in een volgend gesprek wél te weten hoe het zit. En wat is het weer leuk om dan zaken te kunnen doen!

Maar het zet me ook weer met beide benen op de grond want het is intensief.
Intensief doordat alles nieuw is, intensief omdat het voor Alyda is en ik haar zoveel mogelijk wil helpen en intensief omdat ik het moeilijk vind om het los te laten als ik eenmaal ben begonnen.

Dat laatste is de valkuil.
Nee zeggen tegen mezelf als ik te lang door wil gaan en ja zeggen tegen dat boek in de zon.
Ook als er nog van alles moet.

Want ik ben er nog niet. Slapen blijft problematisch, mijn energie blijft beperkt en aan lezen kom ik nog nauwelijks toe. Wat helpt het dan om op twitter een artikel voorbij te zien komen over ‘waarom het zo lang duurt voor je herstelt van een burnout’. Daar staat gewoon hoe dat zit en ik herken het allemaal.

Het kost dus tijd, veel tijd.buiten,tuin,Petter,e-reader,lezen
En ik balanceer nog steeds op een dun randje.
Maar ik val er niet meer af.
En ik geniet weer van een uitdaging.
En van nieuwe dingen.
Eigenlijk is het ook een beetje topsport.
Op naar de WK Paracycling dus!

Delen is fijn:

6 Reacties

  1. Wat heb je dit ontspannen getypt en mooi dat je je talenten gebruikt en het rempedaal in de buurt weet te vinden. Ik volg je virtueel, ben benieuwd naar het gefiets.

  2. Goed bezig en wat leuk zo n uitstap (je?) naar een heel andere wereld. Lekker van genieten en ja, je eigen grenzen blijven herkennen en rekening mee blijven houden. Hartstikke moeilijk! Bij zit t op n ander vlak, maar als ik mijn grenzen respecteer, dan ben ik een veel leuker mens, voor anderen, maar zeker ook voor mezelf. Sinds ik dat inzicht echt heb, is het ietsjes makkelijker om die grenzen in de gaten te houden.
    Die fot van ju is ook heerlijk, lekker in de zon met poes….

  3. Geweldig stukje. Top geschreven en ja slapeloze nachten en de rest snap ik 😉
    Maar daar staat vier dagen naar wk mogen en het geweldige contact met de kopgroep en met Alyda tegen over en het is het voor wat mij betreft het werk en de energie die wij er allemaal insteken. Dubbel en dwars waard.
    Liefs M

Geef een reactie

[postlist id="513"]