Grote schoonmaak en een wereldkampioen!

Het was zo ver.
Om acht uur stonden de tuinmannen voor de deur voor de grote schoonmaak.
Ik had me er al weken mentaal op voorbereid want oh wat zou er veel gaan sneuvelen.
Al mijn mooie ooievaarsbekken in al die verschillende blauwtinten die nog diep onder de grond verstopt zitten bijvoorbeeld. En die prachtige ‘vogeltjes-op-een-krukje’, het stinzeplantje waar ik zo blij mee ben en dat niet te verplanten is.
Maar het was onontkoombaar. Er moest ongelooflijk worden opgeruimd.

Ik heb best een grote tuin. Eigenlijk twee, de grote en de kleine in het spraakgebruik. En bij allebei was er sprake van enorm achterstallig onderhoud. Deels omdat ik het de laatste jaren echt niet meer kon, deels omdat niemand ook maar naar een plantje mocht wijzen. Want ook in mijn tuin geldt dat ik overal aan gehecht ben…

Wat hebben ze gewerkt!
Bomen gesnoeid, karren vol klimop verwijderd, meters en meters ongerechtigheden verwijderd, grote pollen raar woekerend siergras overal onderuit getrokken en mij steeds maar de verzekering gegeven dat het allemaal goed gaat komen.
Op dit moment geloof ik daar niets van want de woesternij is immens.

Er zijn ook grote pollen wél bewaard. Die staan nu ingekuild te wachten tot dat de nieuwe aarde komt, de border weer een beetje vorm krijgt en ze weer terug mogen.

Maar wat zal er veel zwarte grond overblijven! En ik haat zwarte grond…
Gelukkig hebben vriendinnen me al plantjes beloofd en dat is natuurlijk fijn. Het zal ook ooit wel weer goedkomen maar het is voorlopig mijn tuin niet meer. En daar heb ik het moeilijk mee.
Ook hier geldt ‘vastpakken en loslaten’, het credo van E. Het is bijna een jaar geleden dat ze overleed en ik moet veel aan haar denken.
Ik hoor haar bijna zeggen ‘Muts, wat zeur je nou over een paar plantjes! Over twee maanden weet je niet beter meer’ en ze zou gelijk hebben gehad. Loslaten dus.
De poesjes genieten trouwens enorm van die nieuwe speeltuin waar ze pikzwart uit komen. Het miezerde de halve dag dus het is een grote modderpoel vol nieuwe kansen.

Maar er gebeurde vandaag nog meer want het was de eerste dag van het Wereldkampioenschap Paracycling. Alyda startte als een van de eersten voor haar 500 m.
En wat deed ze het ongelooflijk goed – ze verbeterde haar wereldrecord met ruim 5 seconden (en dat op een tijd van 44 seconden) en werd wereldkampioen! Haar Chinese en Amerikaanse concurrenten vér achter zich latend.
Wat een kanjer.

Morgen rijdt ze de 3 km. en ik ben er bij, samen met alle leden van Kopgroep Alyda. Voor het eerst van mijn leven naar een wielerwedstrijd en dan al direct een WK.
Op naar de volgende wereldtitel? Vast!