3

Geen deadlines meer

Het waren drukke weken. Té drukke weken.
Deels door de dingen van alle dag zoals drie keer naar de garage moeten omdat een monteur bij het eerste bezoek wel de lampjes had vervangen maar een versleten rubbertje had teruggeplaatst waardoor ik opeens een koplamp vol water bleek te hebben. Dat water moest er uit en dat kostte ruim anderhalf uur. Want om de koplamp te kunnen verwijderen moet eerst de bumper eraf. Dan de koplamp eruit en vervolgens werd er met een föhn (ja, echt) ruim een half uur lang de binnenkant drooggeföht. In mijn gevoel niet echt een hightec oplossing maar ik heb geen verstand van auto’s…
Wat ik trouwens ook niet begrijp is dat de ruitenwisserbladen niet op voorraad bleken te zijn en ik dus ook nog een derde keer terug moest. Gelukkig hebben ze wel lekkere koffie.

Zo zaten de weken vol met bezoekjes, Nuttige Afspraken en andere dingen.
Maar wat me het meeste tijd en energie kostte was een fondsaanvraag.
Normaal vind ik het leuk om met fondswerving bezig te zijn. Het was jarenlang mijn-leukste-baantje-van-de-wereld en ik ben er handig in.
Toch merk ik dat het snel verandert in fondsenland! Door de recessie komen er meer vragen bij de fondsen en hebben de fondsen zelf minder geld door de lage rentestand. Maar nu kon er voor Kopgroep Alyda een project ingedienend worden bij een groot fonds in de VS. Een fonds voor topsporters met een beperking. Dus toen ik dat hoorde bood ik direct aan dat te doen. Heb wel meteen gezegd dat ik hulp nodig had bij de Engelse vertaling maar dacht het verder ‘wel even’ te kunnen.

CAF's 2015 Grant ApplicationEn dat viel tegen! Allereerst is de Amerikaanse cultuur totaal anders dan de onze waardoor de toon heel anders bleek. Er moest er een biografie komen, referentiebrieven, medische brieven, een overzicht van de belasting en was er de vraag
“Wat is haar motto?” Verder een offerte van de voorziening die we aanvroegen, een onderbouwing, etc.  etc. En alle bedragen moesten in dollars! Ik kon niet eens het $teken vinden op mijn laptop….. Gelukkig is het allemaal goed gekomen mede dankzij de geweldige hulp van een bestuurslid die goed Engels spreekt.

Wat me echter ontzettend op mijn nek ging zitten was de deadline. Die kwam maar dichterbij en ik kwam er maar niet uit! Zat uren op de Engelse site te staren of ik echt alles wel goed begreep, alle stukken had, geen fouten maakte en ga zo maar door. En iedere dag kwam die deadline een dagje dichterbij.
Opeens voelde het weer als werk. Net als vroeger was niet de inhoud het probleem maar al die deadlines. Steeds maar over je grenzen moeten omdat je het goed wil doen en het niet wil afraffelen. Steeds weer die andere dingen die óók moesten waardoor het niet opschoot en er weer een dag om was. Steeds maar niet op die verzendknop kunnen drukken omdat er nóg iets nodig bleek te zijn.
Wat een stress – zo was het dus vroeger!

En nu is het klaar. Gisterochtend heb ik alles verzonden en kreeg ik een mail dat het was ontvangen. Moest direct daarna weg naar de garage, vervolgens naar de beddenzaak om een hoofdkussen te bekijken (dat is een tien-jaren-project), boodschappen doen en als laatste om half zes naar de fysiotherapeut.
Kwam om kwart over zes bekaf thuis in een donker en koud huis – zo was dat dus vroeger!

En het voelde als donderdagavond, voor mij jarenlang het einde van mijn werkweek, met een vrije vrijdag voor de boeg om bij te komen. Dus de kachel aan, de gordijnen dicht, Pepijn uit het tuinhuis bevrijd, kopje koffie gezet om tot acht uur als een blok in slaap te vallen – zo was dat dus vroeger.

Zo wil ik het niet meer!
Ik wil geen deadlines meer, nooit meer!

Het lijkt wel of er iets in mijn hoofd is geknapt want ik kan het ook niet meer.
Dat werken tegen de klok terwijl er nog zoveel andere dingen zijn.
Ik kan het niet meer en ik wil het niet meer.
Ik wil niet meer in een koud donker huis thuiskomen.Adventsster
Ik wil niet meer te moe zijn om nog te koken.
Ik wil niet op donderdag de hele dag denken dat het vrijdag is.

Gelukkig was het afgelopen zondag 1e Advent en hangen mijn Adventsterren weer.
Gelukkig branden de kaarsjes en de houtkachel.
Gelukkig zijn er drie lieve poesjes die zo nu en dan de tent afbreken en voor meer dan voldoende afleiding zorgen.
Gelukkig weet ik dat het anders moet en ga ik dat ook doen.
Nooit meer deadlines dus!

Delen is fijn:

3 Reacties

  1. Stoppen met deadlines Dat is wat Moet! Jij bent een verstandige vrouw met nog een lerend vermogen. Een fantastisch uitgangspunt om niets meer te Moeten. X

  2. Zullen we waarschuwen als je weer richting valkuil dendert, maar misschien had je deze ene nog even nodig en is het nu echt klaar. Op je gemak 2014 uit en dito 2015 in.

  3. Ai, dat was even pijnlijk struikelen. Maar ik wil onderschrijven wat Marjanne al zegt, je bent iemand met een goed lerend vermogen. En om te leren heb je soms valpartijen nodig. Als je het juiste kussen hebt gevonden, worden die ook steeds minder pijnlijk. 😉

Geef een reactie

[postlist id="513"]