En nog zo’n dag.

Ook vandaag was het stralend weer.
Zonnige rotsen, blauwe zee, lekker windje en onafgebroken zon.
Ik zat op een ander strandje, met mijn voeten bijna in het water.
En dat water was absoluut niet koud meer. Dus er in!

En dat blijft iedere keer weer heel bijzonder.
Zwemmen in die blauwe zee die je helemaal voor jou alleen hebt.
Geen mens te zien, geen geluid te horen afgezien van de ganzen die een vaste plek bij dit strandje lijken te hebben.
En een prachtige roek die schelpjes open maakt, in het zeewier graaft en vandaag zelfs ging pootje baden.

Ik weet eigenlijk niet waar ik het meeste van geniet.
Van de zon waarin ik me koester en waardoor ik eindelijk het kille gevoel van de laatste maanden begin kwijt te raken?
Van de wind die zorgt dat het niet te warm is om in de zon te zitten?
Van de zee die altijd anders is en waarin ik zo heerlijk heb gezwommen?
Van alle bloeiende bloemen en bomen?
Van de rust en stilte waardoor ik eindelijk weer ruimte in mijn hoofd lijk te krijgen?
Van het niets hoeven en weg kunnen dromen met én zonder een mooi boek?

Het zal waarschijnlijk wel een optelsom zijn van al deze dingen en gelukkig hoef ik niet te kiezen.
Wat een voorrecht om weer op verhaal te mogen komen in dit prachtige land.

Nog twee dagen. Ik begin al voorzichtig een klein beetje afscheid te nemen en soms even aan thuis te denken.
Het voelt ook goed om weer naar huis te gaan, zeker nu het zoveel beter gaat en ik weer energie heb.

En thuis begint het grote aftellen, het aftellen naar een ander leven.
Een leven vol vrijheid, ik begin aan het idee te wennen!