Een onstuimige tocht door Zweden

Zondag vertrok ik van Tolvsbo om weer naar Tjörn te rijden.

Ik neem niet de doorgaande weg maar heb een prachtige route ontdekt langs de meren en een aantal grote rivieren. “Älven” zoals ze hier heten. De Dalälf, de Götaälv, de Svartälf, etc.
Het zijn imposante rivieren die heel hard stromen, zeker nu er zoveel water is gevallen. Soms zijn ze honderden meters breed, soms persen ze zich met hoge snelheid tussen de rotsen door – en altijd zijn ze indrukwekkend!

Het was een schitterende tocht met veel zon, een blauwe lucht en vooral ook heel veel wind!
Mijn vaste stop is altijd in Sjötorp aan het Vänern, het grootste meer van Zweden. En ook daar stormde het. Het stormde zelfs zo dat de terrasstoelen het meer in woeien! De wind floot door de stagen van de zeilschepen die er lagen en het traditionele ijsje dat ik er meestal eet woei bijna van zijn horentje.

Het was druk onderweg. Veel Zweden vierden ‘Morsdag’ (moederdag) en doen dat vaak door met de hele familie uit eten te gaan. Ook stonden de campings aan het Vänern opeens weer vol caravans en campers en lagen er weer schepen in de jachthavens. De zomer zou nu toch begonnen moeten zijn! Maar ondanks de zon is het nog steeds koud. Mei schijnt de koudste meimaand sinds 1963 te zijn…

Mijn kamer stond voor me klaar – het voelt weer als thuiskomen! De zon scheen en het was een prachtige avond met bijna volle maan. Ook hier wordt het niet echt meer donker maar het is toch totaal anders dan op Tolvsbo. Hier zie je in de verte nog wat licht aan de hemel terwijl het op Tolvsbo gewoon licht blijft.

Ik vind het heerlijk weer op ‘mijn’ eiland te zijn.
De zee te zien en te horen, ook als het stormt want dat bleef het doen. Ik had zelfs spierpijn van de terugreis: 450 km rukwinden! Maar hoe woester de zee hoe beter dus de mooiste plekjes opgezocht. Zo langzamerhand weet ik aardig waar ik de volle laag van de wind krijg of juist waar ik redelijk beschut kan zitten.

Op een van mijn lievelingsplekjes trof ik een zwanenpaar met zes jongen aan. Ze zaten rustig aan de waterkant de storm af te wachten. Toen ik uitstapte om een foto te maken schoten de twee nekken van de ouders als een duveltje uit een doosje omhoog, voor mij genoeg om een flinke afstand te bewaren. Toen ze zagen dat ik niet dichterbij kwam dutten ze weer rustig in.

Mijn gevoel klopte dat het strandje bij Oldsby redelijk uit de wind was, achter de rotsen was het prima uit te houden. Zon en klotsende golven, meer heb ik niet nodig om heerlijk te kunnen lezen.
Er spoelde veel zeewier aan. Vroeger kwamen de boeren dat ophalen omdat het werd gebruikt om de grond te bemesten. Wat er nu mee gebeurt weet ik eigenlijk niet. Het zal wel opdrogen en verdwijnen.

Het was een heerlijke dag. De zee en de strandjes zijn toch waar ik het meest van geniet hier. Die me het gevoel geven dat ik kan ademhalen, dat ik weer ruimte krijg. Ruimte voor alles wat zich in Nederland straks weer voor gaat doen.

En vandaag? Vandaag stortregent het!
Dat was voorspeld (leve yr.no, de beste weervoorspellende site die ik ken) dus vandaag ga ik boodschappen doen en gezellig koffie drinken in Sundsby dat vanaf gisteren weer de hele week open is.
Want de zomer is begonnen…