Een huis vol oorlog

Mijn laatste blog zag er nog zo gezellig uit: Petter&Pientje samen in de hangmat.
Dat blog eindigde met “en over een paar dagen komt Pepijn”.
Nou, Pepijn is gearriveerd en dat hebben we geweten!
Natuurlijk had ik me er op voorbereid dat P&P een beetje zouden moeten wennen. En dat ze zouden blazen. En dat Pepijn ook heel erg zou moeten wennen. En dus ook een beetje zou blazen.
Dat heb ik al zo vaak meegemaakt met kittens die hun intrede doen. Maar dit had ik toch niet verwacht….

Het begon allemaal prima. Onze kennismaking was al direct goed, hij begon te spinnen of zijn leven er van af hing en daar zat natuurlijk ook wel een kern van waarheid in. We kregen van alles mee om hem de eerste dagen goed door te laten komen en in de auto sliep hij als een blok.

Thuis kroop hij na een paar minuten voorzichtig uit de draagmand en ging stukje voor stukje de kamer verkennen. P&P waren natuurlijk buiten en zaten op een gegeven moment in de vensterbank verbaasd te kijken naar wat er nu toch door hun kamer liep.

Toen Pepijn na een paar uur had gegeten en de functie van de kattenbak had begrepen mochten de grote poezen naar binnen om eens voorzichtig aan hun nieuwe broertje te ruiken.
Helaas, zo ver kwam het niet eens…

Petter wilde best en kwam voorzichtig richting Pepijn die dat echter absoluut geen goed idee vond!
Hij blies zich op en begon te blazen en te grommen – ik heb nog nooit zoiets gezien van een kitten! Petter ook niet dus die droop met de staart tussen zijn poten af.

Zijn zusje Pientje vloog doodsbang naar de bijkeuken om niet meer binnen te komen en grauwde en gromde verschrikkelijk. Dat geluid was natuurlijk genoeg om ook Pepijn weer te laten grommen. Allemaal niet echt zoals ik me dat had voorgesteld dus.

Enfin, P&P maar zoveel mogelijk in hun eigen domein (de bijkeuken) gelaten en Pepijn in de kamer. Hij was zo moe van alle belevenissen dat hij de rest van de dag alleen nog maar sliep. Voor ik naar bed ging wilde ik P&P hun brokjes en wat snoepjes geven en ze nog eens lekker knuffelen. Maar daar dacht Pientje heel anders over. Ze wilde mij wel maar ze wilde niets meer van haar broertje weten en vloog hem aan! Wat een angst, wat een onrust en wat had ik met ze te doen!

De volgende ochtend was Pepijn in blakende welstand. Hij begroette me luid spinnend en vloog op zijn brokjes af die hij tot mijn verbazing grommend en mauwend in een enorm tempo naar binnen werkte! Maar P&P waren nog steeds doodsbang en gromde en bliezen naar elkaar. Zo erg dat ik ze niet naar buiten durfde te laten uit angst dat vooral Pientje niet meer terug zou komen. En dat was meteen wéér een inbreuk op hun gewone leventje want normaal lopen ze de hele dag in en uit.

Omdat er met Pepijn niets aan de hand was maar doorgepakt en hem in het tuinhuis geïnstalleerd.
Daar zijn vele nestjes kittens groot geworden en het is er helemaal op kleine poesjes ingericht, inclusief krabpaal en speelgoed.
Dus de stoorzender was het huis uit!

Ben de hele dag bezig geweest met P&P, lekkere hapjes, houtkachel aan, rust in huis etc.
Petter was al weer gauw zijn oude zelf: makkelijk en aanhalig. Maar Pientje was en bleef doodsbang op de balk in de kamer zitten.

Wat was het dan ook een verrassing ze de volgende ochtend weer als vanouds samen in één mandje aan te treffen, wat was ik blij! Heb ze naar buiten gelaten waar Pientje de hele dag om me heen heeft gescharreld of er niets aan de hand was.

Nu zijn we vijf dagen verder. Pepijn en Petter worden steeds dikkere vrienden. Soms wordt er even een tik uitgedeeld om te laten zien wie de baas is maar er wordt ook al gespeeld!
Pientje is nog steeds een beetje bang en trekt zich strategisch terug op haar balk om alles goed in de gaten te houden. Ze moet nog niets van dat kleine drukke monster hebben maar ik weet zeker dat het helemaal goed gaat komen.

En Pepijn, de kat met de gouden ogen?
Pepijn rent en vliegt, eet al veel rustiger en zonder te grommen, racet over de krabpaal naar boven en naar beneden, klimt overal in, spint zodra hij me ziet en slaapt de hele avond op mijn schoot.
Wat ben ik al voor dit katertje gevallen.
Ik wel.
Nu Pientje nog…