Koningsdiep, Beetsterzwaag, fietsen, zon
6

Dubbel

Gisteren was het voor de zoveelste dag schitterend weer. Ik had ’s ochtends gezwommen met ‘mijn eigen Kiki’ die ons na een tijdje afwezig geweest te zijn weer vol enthousiasme aan het werk zette. Oefenen, tempo maken, conditie trainen etc. Heerlijk, ik was bekaf na afloop en daar doe je het voor.

’s Middags moest ik naar OIM, de orthopedische schoenmaker op het terrein van het revalidatiecentrum waar ik zolang heb gewerkt.
Ik was inmiddels weer uitgerust en besloot op de fiets naar Beetsterzwaag te gaan.

ooievaars, nesten, BeetsterzwaagWat heb ik genoten! Het is een prachtige weg omzoomd door eeuwen oude beuken die nog deels in het blad zaten. Herfstkleuren dus.
Het fietspad buigt hier en daar van de weg af waardoor er een weids uitzicht over de weilanden is en onderweg kruis je het dal van het riviertje Het Koningsdiep. Langs deze weg nestelen tientallen ooievaars die nu natuurlijk vertrokken zijn. Door de kale bomen kon je goed zien hoe groot de nesten waren. Eén boom ziet eruit als een torenflat met maar liefst drie nesten boven elkaar!Koningsdiep, beekdal, Beetsterzwaag, fietsen

Het was gek om het terrein van het revalidatiecentrum op te fietsen. Ik ken er ieder paadje, iedere boom en bijna iedere steen. Het was dan ook een heel vertrouwd gevoel, of ik er vorige week nog geweest was. Kwam buiten zelfs wat mensen tegen die me groeten of ze me net nog hadden gezien en die zich niet realiseerden dat ik al bijna een jaar geleden afscheid heb genomen. Heel vertrouwd dus.

Toch stond het wonderlijk genoeg ook heel ver van me af! Kon me bijna niet voorstellen dat ik daar zó lang iedere dag naar toe ging en zoveel heb meegemaakt.
Een dubbel gevoel dus.

Na het opmeten van mijn voeten fietste ik weer naar huis. Het begon fris te worden in mijn bodywarmer en mijn korte mouwen, de zon stond laag boven de weilanden en het was sprookjesachtig mooi. Ik genoot ongelooflijk van het fietsen en realiseerde me opeens weer hoe goed het met me gaat.
Fietsen, zwemmen, wandelen – het kan allemaal weer zonder pijn en met een redelijke conditie.
Wat een verschil met een jaar geleden toen iedere stap moeite kostte!

Ik kwam dan ook buitengewoon vrolijk thuis om daar te constateren dat Pientje er niet was.
Niet heel erg maar wel gek. Het was al bijna donker, het was koud en last but not least het was etenstijd. Dus maar even een rondje door de tuin met mijn kattenfluitje, maar niets.

Nu ben ik in principe niet zo gauw ongerust. Mijn Burmezen zijn heel veel buiten, komen nooit op straat en keutelen de hele dag rond het huis. ’s Zomers willen ze er nog wel eens een latertje van maken maar nu de houtkachel brandt is daar geen sprake meer van.
Toch een beetje ongerust dus. En dat werd erger in de loop van de avond want er was geen spoor van haar te bekennen!
Ik kreeg visioenen variërend van  “zie je wel, ze baalt van Pepijn en is weggelopen” tot “ze is aangereden en ze ligt ergens dood te gaan”. Allebei niet echt logisch maar wel als je steeds ongeruster wordt!

Het was dus een hele onrustige en akelige avond want het voelde niet goed.
En hoe later het werd hoe ongeruster ik was. Deed ieder kwartier een rondje tuin maar noppes.
Om twaalf uur ging ik voor het laatst naar buiten. Stond in de doodstille nacht te luisteren of ik iets hoorde en wilde al weer naar binnen gaan toen er in de verte toch een vaag geluidje leek te zijn. Nog eens fluiten en nog eens om opeens een heel zacht miauwtje te horen en daar was ze.
Schrikkerig, ijskoud en uitgehongerd!Burmees, poes, Pientje, zoek, thuis
Ze vloog op haar brokjes af en kroop daarna onder de kachel waar ze innig tevreden in slaap viel.
Wat kun je blij zijn om zo’n poesje dat weer veilig thuis is.

Heb me de hele dag afgevraagd wat er gebeurd kon zijn maar dat zal ik wel nooit weten.
Kortom, een dag vol dubbele gevoelens!

En het gekke is dat ze vandaag de hele dag niet naar buiten wilde en de hele dag niet tegen Pepijn heeft gebromd….
Zou ze eindelijk snappen dat ze het nog niet zo slecht getroffen heeft?

Delen is fijn:

6 Reacties

    • Ja! Had dat zelf nooit kunnen denken. Terwijl alles zó vertrouwd is. Denk dat ik mijn laatste jaar al afscheid heb genomen.

  1. Wat een dag, maar gelukkig eind goed, al goed.
    Wonderlijk he, dat werkterrein zo snel op afstand blijkt te staan.
    Die Pientje, zou ze gedacht hebben; “Ik zal ze eens een poepje laten ruiken,’ en dat zulks heel erg tegenviel.
    Prachtig beestje!

    • Dat is precies wat ik ook zat te denken. Ze zal nu wel even haar aangeboren hooghartigheid laten varen. 😉
      Schitterende foto met die drie nesten. Zeker een prachtige plek om te fietsen.

Geef een reactie

[postlist id="513"]