Dankbaar

Afgelopen week sloeg het opeens toe uit het niets – een groot gevoel van dankbaar zijn.

Dankbaar dat ik de mogelijkheid heb gehad én benut om te stoppen met werken, eerder dan gepland.
Te stoppen met het leukste-baantje-van-de-wereld wat me de laatste jaren, hoe leuk het ook was,
veel te veel kostte op veel te veel fronten.
Dankbaar dat ik niet meer hoef, dat ik mijn eigen ritme kan bepalen en niet meer vroeg op hoef te staan. Dankbaar dat ik eindelijk de vrijheid voel om te doen en te laten waar ik zelf voor kies.

Dankbaar dat ik op zo’n prachtig plekje woon met water en weilanden onder handbereik. Met een grote tuin waar ik weer van geniet omdat mijn lijf heel langzaam begint te herstellen van de roofbouw waar het jarenlang onder te lijden heeft gehad. Een tuin die dit jaar flink is gerenoveerd en die ik weer ‘onder controle’ begin te krijgen.

Dankbaar voor de weken in Zweden. Voor het eindelijk tot rust komen op mijn strandje na de avonturen in Noorwegen met zijn indrukwekkende natuur, voor het weer kunnen lezen, het genieten van het heerlijke appartement, het weer plezier krijgen in koken – voor het eindelijk weer kunnen slapen.

Dankbaar voor mijn vrienden. Vrienden bij wie ik mocht logeren na mijn twee nieuwe heupen, vrienden met wie ik een dagje meezeil, vrienden om leuke dingen mee te doen, vrienden die er zijn als ik ze nodig heb, vrienden om lief en leed mee te delen.
Vrienden die er altijd voor me zijn.

Dankbaar voor het schrijven waar ik zo van geniet, voor het bloggen en voor de twittervriendin die nadat ze in één nacht een website voor me tevoorschijn toverde altijd weer klaar staat om te helpen bij de veelvuldige problemen. Schrijven is een fantastische uitlaatklep!

Dankbaar dat ik steeds beter kan fietsen en kan lopen en de mogelijkheden heb om naar buiten te gaan om met al mijn zituigen te kunnen genieten van wat ik tegenkom. Voor K die me weer plezier in bewegen gaf – iets wat ik niet gedacht had ooit nog te zullen krijgen.

Dankbaar voor mijn Zweedse vriendin die geen genoegen nam met al mijn smoezen en bezwaren en me meenam naar een Zweedse sauna. Ze had gelijk, ik vond het geweldig! Inmiddels ben ik een vaste bezoeker van de sauna hier in het dorp en wat geniet ik van het zwemmen in het heerlijke buitenbad, van de sauna-in-de-sneeuw én van de buitenjacuzzi.

Dankbaar voor mijn kabouterhuisje dat ik aantrek als een jas, dat voelt als mijn veilige haven. Mijn plekje. Mijn thuis.
Samen met mijn drie P’s. Mijn P’s die net als ik het liefste de hele dag rond de houtkachel leven en van wie ik zoveel hou, zelfs als ze binnenkomen met een heel nest muizen of als ze met een volle doos eieren in hun bek door het huis lopen…

Dankbaar dat ik in een land woon zonder oorlog.
In een land waar het veilig is.
Dat dit niet vanzelfsprekend is realiseer ik me veel te weinig.
Ook dat is iets om dankbaar voor te zijn.

Waar ik in vrijheid mag leven en van mijn vrijheid mag genieten.
Tot mijn verbazing valt dat nog helemaal niet mee en gaat het zeker niet vanzelf.
Maar het lukt me iedere dag beter.
Dankbaar dus!