Daar gaat hij…

De eerste echte lentedag.
Pepijn zat al dagen naar buiten te kijken.
Naar de vogels, naar Petter en Pientje, naar mij als ik houtjes ging halen.
Hij wilde ook.

Ik vind dat iedere keer weer een van de moeilijkste momenten van mijn poezen, dat voor het eerst naar buiten gaan. Het is hier nogal groot en onoverzichtelijk en ik wil hem het liefst aan een tuigje tot ik het vertrouw. Maar dan moet dat tuigje uit en begint alles weer opnieuw zodat ik daar maar van heb afgezien. Dus nu was het dan zo ver.

Voor het eerst bij het kattenluikje zonder de houten schuif er voor. En hij snapte het meteen!
Eerst even een beetje open duwen en weer dicht laten vallen. Dan een stukje verder. Voorzichtig zijn hele kop er door en toch weer terug om dan toch de grote stap te wagen.
De grote boze buitenwereld in!

Wat is het toch iedere keer weer spannend ondanks dat ik best weet dat het goed komt. Ook deze poes doet het weer zó voorzichtig en behoedzaam. Eerst vlakbij de deur, dan ietsjes verder maar vooral niet te ver om zo steeds wat verder te kijken, te ruiken, te horen en te voelen.
Zijn oren en snorharen maakten overuren!

Tot mijn verbazing hield grote broer Petter hem nauwlettend in het oog. Hij bleef steeds in de buurt en vond het net zo spannend als ik.
Pientje hield hem ook in de gaten maar deed dat vanaf de houtopslag en het platte dak. Vooral niet van te dichtbij, hij mocht het eens door hebben.

Nu ligt hier een uitgeput katertje.
Hij viel zo maar om en droomt van de vlinders waar hij achter aan zat, van al die takjes, al die geurtjes, al die warrelende blaadjes en al die indrukken.
Wat een dag!

En ik?
Ik vond het heel erg spannend want ik ben niet zo goed in loslaten.
Maar wat genoot ik van het plezier van dit bijzondere poesje waar ik zoveel van hou!

En morgen?
Morgen mag hij weer…