#35dagen dag 33

Weer zo’n stralende dag in Zweden. Dit jaar ben ik hier een weekje eerder dan gebruikelijk en daardoor maak ik nog net de laatste activiteiten van het zomerseizoen mee. Komende week is alles weer gesloten en beginnen de scholen weer.
De eerste keer dat ik hier op Tolvsbo was ben ik erg aan het zoeken geweest naar mooie plekjes om te kunnen zitten lezen. Mooie plekjes aan het water, in de zon, liefst uit de wind en dichtbij de auto. Dat viel niet mee. Op de ene plek was wel zon maar ook heel veel wind, op de andere wel water en luwte maar weer geen zon en zo kan ik nog wel even doorgaan. Toch vond ik uiteindelijk het ultieme plekje in een klein dorpje aan de oude ‘snelweg’ die langs een oneindig lang meer loopt, Tunkarlsbo. Het was stom toeval dat ik daar een afslag nam die regelrecht op het meer en een van de mooiste plekjes uit de omgeving af bleek te gaan.
Er was een grote steiger met een zwemtrap en een klein, deels glazen huisje met ‘bad’ er op. Geen idee wat daar de bedoeling van is want ik heb er nog nooit iemand gezien. Aan de andere kant van de steiger is het gemeenschapshuis met een grote waranda en een jeu de boules baan. De steiger heeft van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat zon, er staan banken, je kunt altijd uit de wind zitten, het is áán het water en je ziet er helemaal nooit iemand.

Vandaag wilde ik er weer lekker in alle rust gaan zitten lezen. Maar tot mijn stomme verbazing stonden er auto’s en waren er heel veel mensen! Met stoeltjes, op de banken van de steiger, in het gras er omheen, met picknickmanden en koffie met kanelbullar – zo had ik het nog nooit gezien. Ik deed maar of ik er bij hoorde, pakte mijn stoeltje en mijn boek en zocht een plekje tussen de anderen. Het werd wel duidelijk dat ze ergens op wachtten en zo nu en dan ving ik het woord ‘båt’ op maar ik zag nergens boten en verdiepte me in mijn boek.
Tot iedereen opeens opstond, begon te wijzen en ik overal verrekijkers zag verschijnen. En ja hoor, in de verte klonk een zacht gebrom dat steeds harder en uiteindelijk oorverdovend werd en daar waren ze, de speedboten! Er bleek dus een speedbootwedstrijd te zijn. Maar wat ik toch wel wonderlijk vond was dat je de boten wel goed hoorde maar nauwelijks zag. Heel in de verte aan de overkant van het immense meer waren wat stipjes te zien die achter elkaar aanjoegen en na hooguit vijf minuten waren ze verdwenen. Daar was dus iedereen voor gekomen! En met de bootjes verdwenen de mensen. Na een minuut of tien was iedereen vertrokken en was het weer ‘mijn Tunkarlsbo’.

Wat heb ik genoten van de zon, het gekabbel van het water, de zwaluwen boven mijn hoofd, het prachtige warme augustus licht en de stilte om me heen. Maar wat was het ook grappig om dit evenement mee te maken en het plezier van al die mensen te zien! En wat hou ik toch van mijn andere land.