Mist!

Zo heb ik het hier de afgelopen tien jaar nog nooit meegemaakt – het weer is echt van slag.
Regen, veel wind, kou en nu dichte mist.
Gelukkig waren er ook mooie uren want vaak knapte het aan het einde van de dag op en kon ik toch nog naar een zonnig strandje.

Het drukt me er ook met mijn neus bovenop dat ik steeds afhankelijker wordt van het weer.
Een stukje lopen, het bos in of iets vergelijkbaars zit er niet meer in.
Lopen op ongelijke ondergrond is onverstandig en pijnlijk, zelfs met de krukken die ik voor het eerst bij me heb. Op Møn heb ik ze gebruikt maar op een kiezelstrandje blijft het ook/juist met krukken een hele uitdaging…

En omdat mijn benen dus wat extra aandacht nodig hebben had ik gisteren een afspraak bij Lena, een Zweedse masseuse.
In Zweden masseren de fysiotherapeuten zelden, zij oefenen vooral. Ik denk dat de SPA cultuur die hier zo verankerd is daar mede aan ten grondslag ligt.

Het is even wennen. Een kleine donkere ruimte met overal brandende kaarsjes en zachte muziek.
Warme handdoeken en een uitstekende vakvrouw.
Ze heeft me stevig onder handen genomen met als gevolg dat ik vannacht zonder pijn in slaap viel!

Gelukkig kon ik toch iedere dag genieten van een plekje aan mijn geliefde zee.
Het helpt dat ik weet waar je uit de wind kan zitten of waar banken zijn. Het is zo vertrouwd dat alles eigenlijk vanzelf gaat.
Dus toen twee dagen geleden de mist optrok en de zon doorkwam zat ik een kwartier later in Olsby, het zwemstrandje hier vlakbij. Van zwemmen was nog geen sprake, de steiger lag nog op de rotsen te wachten op betere tijden.

Ik genoot. Van de stilte, van de zon, van het kabbelende water, van de vogels, van het prachtige heldere licht  – al mijn zintuigen stonden op scherp.
De lucht werd steeds blauwer en de zon steeds warmer zodat ik tot 20.00 uur kon blijven zitten.

Ook gisteren begon het nat en koud maar in de loop van de dag werd het droog en reed ik naar Bleket. Het dorpje waar op de rotsen de sauna staat waar ik drie jaar geleden voor het eerst kennis mee maakte. Onbegrijpelijk dat ik dat nooit durfde, nu ga ik thuis bijna iedere week en ben ik Gerda nog steeds dankbaar dat ze me toen over de streep wist te trekken!

Nu was er geen sprake van de sauna maar ik kon wel lekker aan de haven zitten.
Er is een lange steiger met allemaal rode werkhuisjes waarachter het vol ligt met kreeftenfuiken en aan het einde is een terras met banken. En met een toilet en wat voor een!

De zon liet zich niet zien maar ik heb eindeloos uit zitten kijken over de verstilde zee.
Naar de sauna boven op de rotsen en naar de bloemetjes die in de rotsspleten weten te groeien.

Maar vandaag ziet het er niet uit dat de mist gaat optrekken.
De wereld is opeens klein, heel klein.
Vanuit mijn appartement zie ik vaag de aardbeibedden liggen waar gisteren nog werd geschoffeld.
De zon zal toch moeten gaan schijnen voordat er kan worden geoogst.

Ik ben iedere keer weer zo blij met mijn schitterende appartement waar het ook met minder weer heerlijk is. Een beetje rommelen, niets hoeven zoals thuis, iedere avond koken, heel veel lezen languit op een heerlijke bank, beetje twitteren en zo nu en dan een blogje schrijven – alles kan hier en alles is comfortabel. Wat tref ik het toch met mijn B&B’s!

En morgen?
Morgen vertrek ik naar Siljansnäs.
Aan het Siljanmeer.
Waar de Zweedse paardjes vandaan komen.
En nu maar hopen op zon al lijkt de voorspelling anders…