Achterstallig onderhoud of gewoon slijtage?

Wat het is weet ik niet maar het lijkt wel of er geen einde komt aan het vervangen van apparatuur, het aanschaffen van noodzakelijke nieuwe dingen of het verrichten van achterstallig onderhoud.

Sommige mensen wijten dat aan mijn kabouterhuisje dat uit 1880 stamt want ‘bij een oud huis is er nu eenmaal veel onderhoud’. Daar was ik het altijd roerend mee eens maar inmiddels ligt het toch genuanceerder want alles (behalve de buitenmuren en daar is niets mis mee) is in de loop van de jaren vervangen zodat het eigenlijk een gewoon nieuwbouwhuis is geworden.

Maar ook een nieuwbouwhuis vraagt onderhoud en zo is het hier ook. Wat natuurlijk wel zo is is dat alles afwijkende maten heeft en vaak met de hand gemaakt moet worden. Mijn simpele keukenblokje dat nu bijna vervangen wordt is daar een goed voorbeeld van.

Het is echter niet alleen het huis maar vooral de inventaris! Sommige dingen zaten al jaren in de planning zoals de stoelen waar ik een eeuwigheid naar zocht.

Want die moeten goed zitten, ook voor pensionado’s, stevige armleuningen hebben om op te kunnen staan, niet te zwaar zijn om ze makkelijk te kunnen verplaatsen, het uiterlijk moet passen bij het innerlijk van mijn huisje en ze moeten enigszins betaalbaar zijn.

Die stoelen heb ik eindelijk gevonden en ze voldoen aan alles!
De verkoopster schrok wel een beetje toen ze bij haar vraag wat voor soort bekleding ik zocht ze het antwoord kreeg ‘kotsbestendige’ maar na wat uitleg (de P’s hebben een grote voorkeur voor kotsen op een stoel) begreep ze het geloof ik wel.
En nu ze er staan is het of ze er altijd al geweest zijn!

Maar er moest veel meer vernieuwd.
Het begon eind november met de auto.
Toen de planning voor het op maat te maken keukenblokje inclusief een nieuwe afwasmachine.
Daarna volgde de laptop.
Mijn houten tuinstoel stortte in dus er kwam een nieuwe
en eergisteren bezweek mijn ‘eerste’ e-reader.

Die e-reader was het afscheidscadeau van mijn werk en ik kreeg hem drie jaar en één maand geleden. Vorig jaar leek hij de moed al op te geven maar met de hulp van een twittervriend en veel kunstgrepen kregen we hem weer aan de praat. Ik kocht wel een nieuwe want ik zag het niet zitten om met een onbetrouwbare e-reader met vakantie te gaan. En het afgelopen jaar bleef hij naast mijn bed liggen, erg makkelijk!

Maar nu was het echt gebeurd en besloot ik er toch weer een tweede bij te willen hebben. Ik koos voor de kleinste Kobo met schermverlichting – handig in bed! En terwijl mijn stoelen ruim vier maanden levertijd hadden werd de e-reader de volgende dag thuisbezorgd.
In een doosje waarop stond “Daar ben ik. Pak mij uit”. Maar dat had ik zelf al bedacht.
Allemaal heel makkelijk en klantvriendelijk maar ik vind het toch eigenlijk schandalig dat zo’n duur apparaat maar drie jaar meegaat!

En dan was er nog de Postcodeloterij waar ik een prijs won en wel ‘een abonnement naar keuze op een tijdschrift of een krant’. Het leek een leuk cadeautje tot ik ontdekte waaruit ik kon kiezen. De tijdschriften vielen allemaal af want die gingen over auto’s, voetbal of ze waren een variatie op de Privé. Maar een abonnement op de Volkskrant was een mogelijke optie. Ik heb al jaren een zaterdagabonnement, vooral vanwege Het Magazine en kom (ook al jaren) niet meer aan een dagelijkse krant toe.

Maar ik wilde het graag weer eens proberen dus de Volkskrant gebeld. Zij wisten niets van de prijs van de Postcodeloterij maar wilden na lang overleg best meewerken. Dus mijn weekendkrant zou worden gestopt en ik zou twee maanden lang dagelijks de krant krijgen.
Een maand lang gebeurde er niets dus een nieuw telefoontje. Na tien minuten wachten kreeg ik een vriendelijke medewerkster die mijn account bekeek maar niets kon vinden. Ze wist ook niets van een prijs van de Postcodeloterij…

De code die recht op de prijs gaf had ik inmiddels niet meer maar dat gaf niet. ze geloofde me en ging nu echt alles regelen. Dus mijn zaterdagabonnement stoppen en vervangen door een dagelijks abonnement op rekening van de Postcodeloterij.
De eerste week gebeurde er weer niets maar toen lagen er opeens twee zaterdagkranten op de mat! En dat bleef zo.
Dus maar wéér bellen, wéér in de wacht, wéér een hele vriendelijke medewerkster die het wéér zal gaan regelen – we gaan het zien komende zaterdag.

Wat ben ik met dit soort geneuzel toch blij dat ik niet meer werk!
Dat ik tijd heb om al die telefoontjes te plegen want ook de bank, de zorgverzekering, het pensioenfonds etc. moeten regelmatig gebeld om maar niet te spreken over de timmerman, de loodgieter, de tuinman of de man van de kachelhoutjes.
En dat kan gewoon overdag i.p.v. overal tussen door.
Gewoon in alle rust.

En morgen?
Morgen wordt het koud.
Dus blijven wij lekker binnen met de e-reader!